Braille-blog

Het is de zomer van 1990, ruim 30 graden en het is druk in de binnenstad van Maastricht. Aan de arm van mijn moeder verken ik de stad. We hebben een afspraak bij een woningbouwvereniging. Er is een kamer met eigen voorzieningen in een oud pakhuis beschikbaar. Na de vakantie start ik mijn studie gezondheidswetenschappen. Voor het eerst zal ik 200 kilometer van huis op eigen benen staan. Ons volgende bezoek is aan de universiteit zelf. De colleges worden op allerlei plekken in de stad gegeven. Het is dus zaak goed de routes te leren. Mijn moeder vindt het allemaal heel spannend. Ik vind dat onzin, nu ik zelf moeder ben, snap ik haar pas. Op mijn eerste dag brengt ze me naar mijn eerste college met 400 andere studenten. Ze ziet hoe makkelijk ik invoeg en contact maak. Een vriend van mij die ook in Maastricht studeert, blijkt drie straten verderop te wonen. Zijn toezegging dat ik hem altijd mag bellen, zelfs middenin de nacht geeft haar net genoeg rust om te vertrekken. Mijn kamer

Mijn man is een weekje skiën dus wij zijn met zijn drieën thuis. Niet nieuw, want dat hebben we al vaker gedaan. Toch ben ik verrast. Door corona was de vorige keer minstens 3 jaar terug. Wat zijn onze jongens zelfstandig geworden. Ineens zijn taken in huis al uitgevoerd voor ik er überhaupt aan gedacht heb. Ook merk ik dat ze zich soms te verantwoordelijk voelen voor mij, niet nodig natuurlijk, maar wel ontroerend. Dan weer kruipen ze naast mij in ons grote bed en willen ze dat ik een beslissing voor ze neem. Prachtig die pubers, je weet nooit helemaal waar je aan toe bent. De ene keer word je advies meteen in de wind geslagen. “Dat weet ik heus zelf wel.” De andere keer merk je dat ze nog lang niet volwassen zijn. Wanneer een vriendin komt eten, scheppen zij keurig het eten voor iedereen op, schenken drinken in en ruimen later de tafel af. Voorbeeldig gedrag. Als ik een paar dagen later ’s avonds terug kom van yoga, is alles nog precies zoals ik het heb achtergelaten. Niks even he