Braille-blog

Ik word wat ongemakkelijk van alle terminologie die in omloop is over het hebben van een visuele handicap of moet ik hier beperking zeggen? Steeds vaker hoor ik ook “mensen met een visuele uitdaging.” Ik heb zeker extra uitdagingen door mijn visuele beperking of toch gewoon handicap, maar noem zelf het liefst het beestje bij de naam, ik ben blind. Vermakelijk wordt het als het gaat over werk, dan gaat het ineens over mensen die werken met een arbeidsbijzonderheid. Nou ik ben vast bijzonder op sommige vlakken, maar niet als het gaat om mijn werk! Sterker nog hoe langer ik aan het werk ben, hoe meer ik er last van krijg beperkt te zijn. Ondanks mijn werkervaring en positieve instelling, loop ik steeds vaker vast. De ene keer omdat een systeem waarmee ik moet werken ontoegankelijk blijkt, de andere keer omdat ik het tempo van mijn collega’s die stukken vol wijzigingen bewerken niet kan bijhouden, dan weer omdat een deel van de informatie die ik nodig heb in plaatjes of schema’s staat die

Uw batterij is bijna leeg. Ik sluit de melding op mijn telefoon en ga opzoek naar de oplader. Ik zeg tegen mijn man: “Ik ga slapen” en geef hem een welterusten kus. Hij heeft ongetwijfeld nog een heel televisieprogramma voor zich. “Wat een verrassing,” zegt hij lachend. Het is half tien en hij is er al jaren aan gewend dat bij mij de energie vroeg in de avond op is. Ik vraag onze jongens of zij wat stiller willen doen achter hun computerspelletjes. “Ga je nu al slapen mam!” Klinkt het enigszins verontwaardigd. “Morgen om zes uur gaat mijn wekker,” antwoord ik “want ik moet aan het werk in Den Haag.” Mijn weken zitten vol. Ik werk 32 uur, zing bij een koor, sport en zit op drumles. Ik spreek met vrienden af om samen te eten of wandelen, help onze jongens met school, kook geregeld en doe vast nog veel meer. Op zondagavond nemen we de agenda van de komende week door. Soms weet ik dan al dat ik mijn vrije vrijdag nodig heb om bij te komen. Doe ik dan te veel? Ik vind van niet al heeft

Een walm van Axe deodorant prikkelt mijn neus op de overloop, dat betekent dat onze oudste, na meermalen waarschuwen, eindelijk uit bed is. In de badkamer ruik ik tandpasta, dan is hij vast al op weg naar de bus. De tijd tussen opstaan en vertrekken, maakt hij steeds korter. Ook ik maak me klaar voor een werkdag op kantoor en spray een beetje van mijn vaste geurtje op. Op weg naar het station fluiten de vogels en ruikt het naar een frisse voorjaarsdag. Naast me in de trein komt iemand zitten met een kop koffie. Als zij in Utrecht is uitgestapt, wordt haar plek ingenomen door iemand die net voor het instappen een sigaret heeft gerookt, dan ruik ik toch liever die koffie. Station Den Haag centraal is een mengelmoes van vers gebakken broodjes en remolie van treinen. De rioollucht die even later mijn neus binnendringt, vertelt me dat ik op de goede route onder het gebouw van een ander ministerie doorloop. Wanneer ik iets later onze verdieping oploop, ruik ik koffie. Dat is pas sinds kor