Braille-blog

De kerstvakantie is begonnen. We zijn alle vier twee weken vrij. Wat een luxe. Ondanks het regenachtige weer besluiten we een wandeling op het strand te maken. Het is al schemerig en het strand is vrijwel leeg. “Waarom gaan we nu naar het strand?” Vraagt onze jongste. “Dat moet je aan je moeder vragen,” antwoordt mijn man. Tja, als we zo dichtbij zijn, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen niet te gaan. Aan zee liggen mijn roots. Even de geur van het zoute water opsnuiven, de branding horen en het zand onder mijn voeten voelen. Heerlijk! Het ultieme gevoel maakt mijn hoofd leeg. Dat hoofd vol to do-lijstjes, gedachten en ja natuurlijk ook zorgen. Zorgen om de gewone kleine beslommeringen van het leven en grotere zorgen om de gezondheid en het welbevinden van mijn naasten. Daarnaast voel ik hoe moe ik ben. Moe van te lang te veel, van nog snel even voor de kerstvakantie afronden en gewoon moe, omdat het eindelijk vakantie is. Als ik op het strand loop, komt er ook altij

Ik vul graag van die testjes in. Laatst ging er een over welke waarden voor mij het belangrijkst zijn. Het was geen verrassing: autonomie stond met kop en schouders bovenaan. Mijn moeder plaagt me er nog altijd mee: Een van de eerste zinnetjes die ik als kind   het eerst kon zeggen was: “zelf doen” Mijn vader en zij voedden mij op tot een zelfstandige vrouw. Voor mij hanteerden zij dezelfde principes als voor mijn ziende zussen. “Probeer het eerst zelf maar”, zeiden ze dan, “Als het niet lukt, kan je op ons rekenen.” Geen wonder dus dat ik bij alle stappen die ik zet, autonomie nastreef. Die autonomie moet je als blinde wel organiseren, want er zijn nu eenmaal dingen waarbij een paar ogen handiger zijn. Besluit je iets toch zelf te doen, dan heeft dat een prijs: tijd. Zelf met het OV ergens heen gaan, duurt langer dan je laten brengen, zelf dat formulier invullen, vergt meer tijd   en zelf boodschappen doen is minder efficiënt. Daarnaast kost “zelf doen” meer energie. E