Braille-blog

Dat er veel verandert rond de puberteit dat weet iedereen wel. Ook onze jongens naderen deze leeftijd of zitten er al middenin. Tot nu toe vind ik het vooral vermakelijk. Dat lijf dat steeds langer wordt, uitschuifbenen en armen en een stem die overslaat. Ineens staan ze voor de spiegel hun haren te stylen, zoeken zorgvuldig hun kleding uit en hebben overal een mening over. In grote lijn zijn er twee standen, aan het scherm van tablet of telefoon geplakt of verveeld hangend op de bank. Een combinatie van deze twee is ook mogelijk. Als het scherm in beeld is, gaat dit vaak samen met doofheid. Oost indisch om dat je zegt dat het scherm weg moet, echt ongehoord, omdat ze hun oordopjes in hebben of je wordt gewoon straal genegeerd. Best onhandig als je niet kan zien wat de werkelijke situatie is…. Soms beticht ik ze daardoor van schermgebruik als ze gewoon oostindisch voor zich uit zitten te dromen en niet reageren op mijn vraag. “hoe kan ik zo onrechtvaardig zijn? Vragen ze dan. “ik heb h

Bij mijn eerste baan dacht ik nog dat het vooral om de inhoud van het werk zou gaan. Was de inhoud boeiend dan was je baan goed. Al snel kwam ik erachter dat inhoud alleen voor mij niet genoeg is. Dat de mensen waarmee je werkt minstens zo belangrijk zijn. Ik heb zelfs een tijdje gedacht dat mijn collega’s belangrijker voor mij waren dan waar het werk over ging. Een aardige baan met leuke collega’s zou best kunnen, veronderstelde ik. Natuurlijk ligt de waarheid, zoals meestal in het midden. Het gaat om de mix van waarover het werk gaat en met en voor wie je dat werk doet. Ik ben zelf een echte teamspeler. Samen iets uitdenken, je onaffe schrijfselaan je collega voorleggen, sparren over een dilemma, ik zou niet zonder kunnen. Alleen op je zolderkamer als ZZP-er, dat is niks voor mij. Wat je doet, moet wel betekenis hebben. Voor mij dus geen commerciële baan waar het over zoveel mogelijk winst maken gaat. Daarbij is betekenis zoiets als voor anderen, de samenleving, iets toevoegen waa