Braille-blog

als je beleefd bent, mag je alles vragen.... Dat deze uitspraak klopt, ondervind ik regelmatig. Routes die ik veel loop, ken ik feilloos. Slechts een kleine verandering op mijn weg kan flink roet in het eten gooien. In zo'n geval ben ik altijd heel blij met hulp van (on)bekende voorbijgangers. Want waarom zou ik moeilijk doen als het makkelijk kan. Ingewikkelder wordt het wanneer ik voor het eerst naar een nieuwe plek moet. Zeker als zo'n route eenmalig nodig is. Dan zijn er verschillende opties. De meest makkelijke is, neem een taxi en laat je voor de deur afzetten. Deze werkt prima, vooral in geval van tijdgebrek. Helaas is deze optie duur en niet uitdagend. Om iets aan de prijs te doen, is de regiotaxi een alternatief. Dan moet je wel zeker weten dat je ergens niet op tijd hoeft te zijn. De marges qua tijd zijn ruim en het voelt vaak toch een beetje als het busje waarmee mede-gehandicapten en oudjes worden vervoerd. Het zal wel arrogant zijn, maar ik voel me daar als "

Werken met een arbeidsbeperking is topsport! Een leuke oneliner waarmee een cursus van Bartimeus staat aangekondigd. De cursus gaat over energiemanagen in je werk. Dus geen Eneco of Essent, maar je eigen energiehuishouding. Werken als je een arbeidsbeperking hebt, weet ik uit ervaring, is soms best een uitdaging. Geregeld zit ook ik na een dag werken 's avonds meer dood dan levend op de bank. Niet zo handig als je een gezin of andere verplichtingen hebt die je naast je baan wil doen. Je leven bestaat immers niet uit werken en slapen alleen, er zijn nog zoveel andere leuke en nuttige dingen. Een aantal jaar geleden volgde ik daarom deze cursus. Ik haalde er vooral veel tips op van andere VIPS (visual impaired Persons). Opvallend was dat de meeste deelnemers nog een rest visus hadden. In lekentaal: ze konden hun ogen nog deels inzetten op het werk en deden dat veelvuldig. Voor iemand die helemaal niks ziet, liggen de energieverslinders net even anders. Vorige

Natuurlijk had ik het wel gelezen in de agenda van school. En ook de jongens hadden erover verteld. "Woensdag 27 mei vanaf half twaalf zijn de ouders welkom in de klas om, de portfolio van je kind te bekijken." Ik had na het lezen hiervan meteen mijn conclusie getrokken: "dat is niet voor mij, ik kan toch niet "bekijken"hoe het werk van mijn kinderen eruit ziet." Afspraak uit mijn hoofd geskipped en niet meer aan gedacht. Tot ik vandaag om ietsw voor twaalf bij het schoolplein aan kwam om de jongens op te halen. Al van afstand had de jongste mij gezien en riep blij: "oh mama daar ben je, kom gauw je moet mee naar binnen" "naar binnen", vroeg ik onnozel "hoe zo?" waarop hij zonder enige aarzeling zei: "ik ga je mijn portfolio laten zien". Auwww, pijnlijk drong het tot mij door dat ik mijn conclusie wel had getrokken, maar niet met de jongens had gedeeld. Dus ik mee de klas in. Waar hij onverstoorbaar en vol trots d