Braille-blog

Het is donderdagmorgen en ik ben op kantoor aan het werk. Net terug van een overleg zit ik achter mijn bureau te lezen als ineens het alarm gaat. Ik schrik van het volume van het ontruimingsbericht. Nergens is een oefenontruiming aangekondigd, wel is het rond lunchtijd en enkele collega’s vermoeden een loosalarm door een foutje in de keuken van ons bedrijfsrestaurant. Toch staat iedereen op om het gebouw te verlaten. Ik werk nog niet zo lang hier en het is voor mij de eerste ontruiming. Mijn werkplek zit vlakbij de noodtrap, een bewuste keuze om in geval van calamiteit snel weg te kunnen. Het is een metalen wenteltrap en met mijn taststok in de ene en de draaiende leuning aan de andere hand begin ik te dalen. Wij werken op de tiende dus we moeten heel wat trappen af. Na iedere trap is er weer een deur en sluiten collega’s van lagere verdiepingen zich aan. Mensen houden even in als ze mijn stok zien en als ze mijn hand zien zoeken naar de volgende trapleuning leggen ze mijn hand erop. V

Ik dacht slim te zijn en de taxi voor mijn ritje van hotel naar zingworkshop de avond van te voren vast te bestellen, bleek het ene taxibedrijf al helemaal vol en het andere de volgende ochtend pas nieuwe ritten aan te nemen. “Dat regel ik morgen wel.” dacht ik terwijl ik naar mijn hotelkamer terug liep. Toen ik ’s nachts wakker was, gingen er hele andere gedachten door mijn hoofd. “Wat moet ik doen als ik geen taxi kan krijgen? Is er een alternatief?” Ik ging zelf zover dat ik in de reisplanner keek of het met OV te doen was en hoever ik dan zou moeten lopen. Er bleek geen uitvoerbaar alternatief. Geloof mij, daar word je heel wakker van! Uiteindelijk bedacht ik dat de workshop de hele dag zou zijn. Het ergste dat kon gebeuren was dat ik een deel zou missen. Ik viel weer in slaap, maar stond wel ’s morgens vroeg al bij de receptie met de vraag de taxi vast te leggen. Tien minuten te laat arriveerde ik uiteindelijk op de plek van de workshop, waar de andere vijf deelnemers en de docen