Braille-blog

“Goedemorgen Ellen.” Klinkt een vrolijke stem als ik bij de koffieautomaat sta. Ik speur mijn geheugen af. Welke collega is dit ook weer? “Ik ben nogal verkouden,” lacht ze en dan hoor ik het ineens. Ik ben behoorlijk goed in het herkennen van stemmen, maar er zijn wel een paar voorwaarden aan verbonden. Ten eerste koppel ik stem aan plaats. Kom ik een collega dus buiten het werk tegen dan is de kans groot dat ik het niet weet. Ten tweede moet iemand iets specifieks hebben. Klankkleur, accent, manier van woorden uitspreken. Zijn al deze dingen bij jou niet aanwezig, dan blijf ik je vast vragen hoe je ook weer heet. Ten derde maakt het uit hoe vaak ik je spreek. Hoe frequenter, hoe beter herkenbaar. Als er veel herrie is, kan het maar zo gebeuren dat ik zelfs de stem van mijn kinderen niet direct herken. Wat helpt is vragen stellen, het gesprek geeft meestal informatie waaruit ik kan afleiden wie ik voor me heb. Stemmen blijven veel minder goed in je geheugen dan gezichten dat doen.

“Kunst is lijden,” dat waren de gevleugelde woorden als we het zwaar hadden met het leren van onze tekst of het instuderen van een lied. Ik zat op een reguliere middelbare school waar jaarlijks een grote musical werd opgevoerd. De eerste twee jaar bewonderde ik vanuit de uitverkochte theaterzaal de voorstellingen die leerlingen op de planken brachten. In de derde trok ik de stoute schoenen aan en deed auditie. Laatst was ik op bezoek bij de docent die deze voorstellingen schreef en regisseerde, en realiseerde me opnieuw welke belangrijke wending dit meedoen in mijn puberteit speelde. Ik was onderdeel van de groep, zong in het koor, danste mee in het ballet en speelde in latere jaren zelfs een rol. Dat ik niet kon zien, maakte niets uit. In het ballet hielden we elkaars handen vast, waardoor het geheel gelijker werd, in mijn rol speelde ik een oude dame, waardoor zitten of aan de arm lopen op het toneel logisch was. Ik was tekst-vast en hielp daardoor anderen, verlegde mijn grenzen,

Onze democratie is me veel waard, als er gestemd mag worden, doe ik dat. Nu wonen wij heel toevallig vrijwel naast het stembureau dus ook praktisch gezien is het een makkie. Tel daarbij op dat dit één van de toegankelijke stembureau’s is waar ik zelfstandig mijn stem kan uitbrengen en je begrijpt meteen wat ik vanmorgen gedaan heb. Het toegankelijk stemmen gaat met een mal. Deze mal heeft de afmeting van het stemformulier. In de mal zitten gaatjes op iedere plek waar in het formulier de vakjes staan. Bovenaan de mal staan in braille de nummers van de lijsten. Je zoekt dus eerst de juiste lijst en telt daar recht naar beneden het vakje dat correspondeert bij de plek van de persoon die jouw voorkeur heeft. Ik stem bijvoorbeeld altijd op een vrouw. Er is spraakondersteuning als je wil weten welk lijstnummer welke partij heeft en ook wie er op die lijst staan. Het zoeken met die spraak duurt mij te lang dus ik had me thuis voorbereid, zodat ik meteen het goede vakje kon inkleuren. Na deze