Braille-blog

Tijdens het avondeten kwam ons gesprek op bloedgroepen: welke ieder van ons had en hoe dat was overgeërfd. Mijn vader was een groot deel van zijn leven bloeddonor en ik dacht er al jaren over ook donor te worden, maar daar was het niet van gekomen. Alsof ons gesprek was afgeluisterd, viel die week een brief van de bloedbank in de bus dat ze nieuwe donoren zochten. Met ons gesprek nog vers in mijn geheugen besloot ik actie te nemen en ging naar de website om me aan te melden. Het was zoeken, maar ik vond de vragenlijst die je moet invullen op basis waarvan het proces verder gaat. Ik las alles door en wist zeker dat ik aan de criteria voldeed om een geschikte donor te zijn. Alleen werkte de vragenlijst niet met mijn software. De selectievakjes om het goede antwoord aan te vinken, werkte niet. Ik probeerde verschillende manieren, maar steeds meldde de website dat ik helaas ongeschikt was als donor. Toevallig hoorde één van mijn kinderen me zuchten en schelden, en vinkte met de muis de

Mijn man stapt op zijn fiets om een boodschap te doen. “Hang jij de was op?” vraagt hij. Onze taken in het huishouden zijn gelijk verdeeld. Praktisch is het natuurlijk wel dat hij kan autorijden en met gemak overal heen fietst, hij doet dus dit soort dingen. Ik doe iets meer in huis en kook vaker. Ik haal de was uit de machine en ga naar beneden. Het is mooi weer en daarom hangen we onze was ouderwets buiten. Ik klap het rek uit en loop naar binnen om de knijpers te pakken, die staan niet op hun vaste plek. Mopperend loop ik naar zolder terug om te zien of ze daar nog zijn, maar dat is niet zo. Misschien staan ze dan al buiten? In baantjes loop ik onze tuin door ter hoogte van het wasrek. Hopend dat ik ergens een keer de emmer met knijpers omschop. Systematisch doe ik het nog een keer, omdat ik niet kan geloven dat ze er niet staan. Tegelijkertijd moet ik om mezelf lachen. Stel dat iemand mij zo door onze tuin ziet schuifelen, wat zou die dan denken? Ik pijnig mijn hersenen om te verz