Braille-blog

Een goede foto bij je post op sociale media, zeker weten dat het dan vaker gelezen wordt. Een mooie kaft om je boek, verleidt de lezer om erin te kijken. Een speelse lay-out van je LinkedIn achtergrondfoto, geeft je profiel meer uitstraling. Zo maar wat voorbeelden van wat foto’s doen. Wat nu als je die bewerkingen zelf niet kan maken, ze niet kan beoordelen, omdat je ze domweg niet ziet? Al ben ik blind, ik ben visueel ingesteld. Heb vrijwel altijd een uitgesproken idee over hoe iets eruit zou moeten zien. Zeer frustrerend als je dan zelf niet aan de knoppen kan draaien om het beoogde resultaat te behalen. Je moet het uit handen geven en iemand anders volledig vertrouwen en het laten doen. Door een simpele tip van een vriendin ontdekte ik dat deze creatieve geest inclusief de benodigde handigheid hier gewoon in huis woont. Daar had ik nooit aan gedacht. Zo kwam het dat ik laatst met onze jongste zoon samen achter zijn laptop zat. Hij was druk aan het klikken met zijn muis. Eerst...

Blinde, werkende moeders zijn schaars. Ruim 300.000 mensen in Nederland hebben een oogaandoening, ik neem aan dat de helft daarvan vrouw is. Ongeveer dertig procent van de blinde beroepsbevolking heeft een betaalde baan en een nog kleiner deel is moeder. Toen ik net werkende moeder was, had ik weinig voorbeelden van vrouwen in mijn situatie. Dat vond ik jammer, want ik had best veel vragen. Inmiddels weet ik dat ik zeker niet de enige ben. Sociale media maken het stukken makkelijker om elkaar te vinden. Veel van deze lotgenoten leiden eenzelfde soort leven als ik. Heel handig om tips en tricks uit te wisselen en vooral om frustraties of successen te delen. In Den Haag hadden we pas geleden een etentje met een groepje blinde en slechtziende rijksambtenaren. Ook hier vlogen ervaringen, handige weetjes en vooral veel herkenning over tafel. De route van de ministeries naar het restaurant was hilarisch: waar zie je nu zo’n hele groep met taststok gewapende mensen achter elkaar aan d...

Op de minuut af haal ik mijn trein. Nog nahijgend van alle trappen zet de vriend die me op het station aflevert, me voor de open treindeur en ik stap in. Als ik zit hoor ik de conductrice enigszins gestrest aan hem vragen: “Waar gaat ze heen?” Zijn antwoord versta ik jammer genoeg niet. Stiekem hoop ik dat hij het standaard antwoord geeft dat  mijn man in dit soort gevallen geeft: “Ik heb geen idee, misschien moet je het even aan haar vragen.” Niet veel later duikt de conductrice op in mijn coupé. “U moet in Gouda overstappen toch?” Ze klinkt nog steeds gestrest en ik heb met haar te doen. Ik bevestig dat ik in Gouda overstap en voeg eraan toe dat ik daar alleen het perron hoef over te steken. Mijn toevoeging leidt helaas niet tot geruststelling. Ze zegt dat ze geen idee heeft of ik naar de overkant moet en begint het op te zoeken. Gelukkig mengt de dame tegenover me zich in ons gesprek en meldt dat zij dezelfde overstap moet maken en ik wel met haar mee mag lopen. Ik praat nog...