Braille-blog

   Ga naar:  https://www.bruna.nl/boeken/braille-blog-9789462473089

  De druppel koffie die, zonder dat ik het door heb, een vlek op mijn shirt maakt, tandpasta die nog in m'n mondhoek zit of wat ik zonder het te weten achterlaat in de wc-pot. Als je niet met je ogen kunt checken, zie je vaker iets over het hoofd. Gênant en ongemakkelijk vind ik dat. Ik gebruik trucjes om te voorkomen dat ik in zo'n situatie terechtkom. De eerste: de ogen van mijn gezinsleden. Voor ik de deur uitga, kijken zij naar mijn kleding en gezicht. De tweede: na het tandenpoetsen spoel ik mijn mond extra goed schoon, veeg flink met de handdoek en doe mijn nette jasje pas daarna aan. De derde: als ik twijfel of mijn kleding een volgende dag nog aankan, gooi ik die uit voorzorg in de was. Toch blijven opmerkzame collega's of medereizigers die aangeven dat de vrije plek waar je wilt gaan zitten vies is, heel fijn. Ik klieder en knoei wat af. Veel controles die ik uitvoer, doe ik met mijn vingers. Is mijn bord helemaal leeg? Is mijn theeglas vol? Ik weet het, dit zo...

 Met een klap raakt mijn hoofd de lantaarnpaal. Ik ben zelf verbaasd over het lawaai. “Waarom heeft mijn stok dat ding gemist?” denk ik vertwijfeld en wrijf over mijn voorhoofd. Schade is er niet, alleen mijn nek voelt niet helemaal lekker. Ik loop een van mijn dagelijkse rondjes en kom hier vaak. Normaal loop ik meer aan de binnenkant van de stoep. Het is vakantietijd, mensen houden hun voortuin daardoor minder goed bij en de takken hangen flink over. Bovendien heeft het net geregend en om te voorkomen dat ik steeds een natte tak in mijn gezicht krijg, ben ik op de rand van de stoep gaan lopen. Ik ben al heel wat lantaarnpalen gepasseerd, maar deze is aan mijn aandacht ontsnapt. Geïrriteerd over mijn eigen onoplettendheid vervolg ik mijn weg. Een auto parkeert en iemand loopt mijn kant op. “Gaat het mevrouw?” klinkt een vriendelijke vrouwenstem. Ik zag u tegen die paal opbotsen en dacht even vragen of alles goed is.” Ik zeg dat alles goed gaat en bedank haar voor haar zorgzaamhe...

De aanbieding van mijn nieuwe boek halverwege juni aan onze DG was een mooi moment. Ik overhandigde hem het eerste exemplaar van mijn tweede boek, omdat hij destijds meteen instemde met mijn vraag het voorwoord te schrijven. Daarnaast gaan veel blogs over mijn werk of over wat ik beleef tijdens mijn woon-werkverkeer. Ik had ook een paar collega’s meegenomen en dus babbelden we ondertussen over van alles. Op mijn vraag iets van de legobouwwerken van onze DG te mogen bekijken (een uit de hand gelopen hobby vermoed ik, net als het schrijven van mijn blogs trouwens), zette hij een groot gebouw voor mijn neus. “Ik ben benieuwd of je dit herkent.” Het was een hoog gebouw met lagere zijvleugels. Ik had geen idee en riep dus het meest voor de hand liggende: “Is dit ons gebouw?” gelach van mijn collega’s was het antwoord. Nou het was dus vast iets heel anders. Op het moment dat mijn handen net de boompjes voor het gebouw omgooiden, stapte mijn directeur binnen met de woorden: “Hé Ellen ben je...

Een goede foto bij je post op sociale media, zeker weten dat het dan vaker gelezen wordt. Een mooie kaft om je boek, verleidt de lezer om erin te kijken. Een speelse lay-out van je LinkedIn achtergrondfoto, geeft je profiel meer uitstraling. Zo maar wat voorbeelden van wat foto’s doen. Wat nu als je die bewerkingen zelf niet kan maken, ze niet kan beoordelen, omdat je ze domweg niet ziet? Al ben ik blind, ik ben visueel ingesteld. Heb vrijwel altijd een uitgesproken idee over hoe iets eruit zou moeten zien. Zeer frustrerend als je dan zelf niet aan de knoppen kan draaien om het beoogde resultaat te behalen. Je moet het uit handen geven en iemand anders volledig vertrouwen en het laten doen. Door een simpele tip van een vriendin ontdekte ik dat deze creatieve geest inclusief de benodigde handigheid hier gewoon in huis woont. Daar had ik nooit aan gedacht. Zo kwam het dat ik laatst met onze jongste zoon samen achter zijn laptop zat. Hij was druk aan het klikken met zijn muis. Eerst...

Blinde, werkende moeders zijn schaars. Ruim 300.000 mensen in Nederland hebben een oogaandoening, ik neem aan dat de helft daarvan vrouw is. Ongeveer dertig procent van de blinde beroepsbevolking heeft een betaalde baan en een nog kleiner deel is moeder. Toen ik net werkende moeder was, had ik weinig voorbeelden van vrouwen in mijn situatie. Dat vond ik jammer, want ik had best veel vragen. Inmiddels weet ik dat ik zeker niet de enige ben. Sociale media maken het stukken makkelijker om elkaar te vinden. Veel van deze lotgenoten leiden eenzelfde soort leven als ik. Heel handig om tips en tricks uit te wisselen en vooral om frustraties of successen te delen. In Den Haag hadden we pas geleden een etentje met een groepje blinde en slechtziende rijksambtenaren. Ook hier vlogen ervaringen, handige weetjes en vooral veel herkenning over tafel. De route van de ministeries naar het restaurant was hilarisch: waar zie je nu zo’n hele groep met taststok gewapende mensen achter elkaar aan d...