Meedenken en meedoen

Gisterenavond nam ik deel aan een focusgroep bij het NIVEL. Onderwerp van gesprek; ondersteuning van mensen met een beperking of chronische ziekte tijdens hun werk. Toevallig is dit een project waar ook het RIVM zelf aan meewerkt. Het voelde dus een beetje als het grijze gebied tussen persoonlijk en professioneel. Ik zat er een beetje met twee petten op al ben ik niet inhoudelijk bij het project betrokken ik blijf RIVM-er. Meedenken is een kwaliteit die ik zeer in mensen waardeer en ik houd er zelf erg van. Dat meedenken met mij begon al bij mijn vertrek richting Utrecht. Normaal gesproken steek ik de Soestdijkseweg over om de bus richtingstation Bilthoven te nemen. Deze keer bleef ik aan deze kant van de weg en liep naar de bushalte daar. Ik hoorde het al gebeuren. Van de overkant riep iemand me. En een paar tellen later dook er een collega op die mij mee wilde nemen naar de overkant. Met een big smile vertelde ik hem dat ik naar Utrecht ging deze keer. Hij schoot in de lach en zei: "ach ja natuurlijk dat kan ook." en sprintte de weg weer over, waar de andere collega's smakelijk met ons meelachten. Aan mijn kant doken er ook collega's op. Heel fijn want 1 daarvan hielp me bij het WKZ over te stappen op de goede bus. Zo arriveerde ik gewapend met mijn GPS in de buurt van het NIVEL. De routebeschrijving klopte en niet veel later stond ik bij de receptie. Aangekomen in de vergaderzaal bleef iedereen wat afwachtend om de tafel zitten. Ik besloot niet te gaan afwachten en maakte een rondje langs de aanwezigen. Wel grappig dat degene die niet ziet hier het voortouw moest nemen. Een ander gek iets is dat je bij iedereen denkt, "goh, wat zou hij of zij mankeren?"aangezien het een focusgroep was met mensen uit de doelgroep. Bij mij hoeven mensen daar niet over na te denken mijn stok schept al de eerste duidelijkheid. De focusgroep ging voornamelijk in op het beoordelen van een te ontwikkelen website, waar cursusaanbod over werken met een chronische ziekte of beperking voor de doelgroep verzameld wordt. Tja, een website beoordelen op basis van het verhaal en de plaatjes van de ontwerper is voor mij een beetje tricky. Alhoewel ik zeker de indruk heb dat ieder van ons nuttige tips heeft kunnen inbrengen. "The proof of the pudding is in the eating" mijn echte oordeel komt pas bij de gebruikerstest. Wel leuk te ontdekken dat ongeacht je aandoening de dilemma's op het werk in dezelfde hoek liggen: energiebalans, communicatie over je beperking en acceptatie. Een van de deelnemers was een meneer van Able@work. Mij ontging waarom hij deel uitmaakte van de doelgroep. Achteraf bleek dat dit vooral lag aan mijn eigen mogelijkheden/beperking. Ik had hem niet "zien" binnenkomen. De beste man zat in een rolstoel, ontdekte ik pas thuis toen ik zijn Linkedin profiel las. Zo zie je maar, onbevooroordeeld, heeft meer kanten. Mijn rondvraag of ik met iemand samen richting het station mocht lopen, bracht mij 4 mogelijke begeleiders. Mensen die meedenken, weten duidelijk ook wat praktisch nodig is om mee te kunnen doen.