Blinde vlekken of vooroordelen?

Vroeger was het als je blind was eenvoudig. Je had slechts een paar beroepskeuzes. Je werd telefonist of pianostemmer. Was je wat minder bedeeld qua hersenen dan werd je mandenvlechter. In deze tijd heb je gelukkig meer keuze mogelijkheden. Al vallen er natuurlijk ook genoeg beroepen af. Buschauffeur of oogarts blijven lastig. Hetzelfde geldt voor hobby’s en sport. Tennissen is onuitvoerbaar en ook postzegelsverzamelen gaat het niet worden. Als je naar school ging, was dat naar een blinden instituut. Een groot deel van je leven ontmoette je daardoor vooral blinde mensen, waardoor de keuze van een partner ook vaak op een blinde of slechtziende viel. Tegenwoordig is het gelukkig een stuk minder voorspelbaar. Al lijkt het soms of de samenleving nog in de vorige eeuw zit. “uh,” stottert iemand voorzichtig, als je vertelt dat je een gezin hebt, “is je partner dan ook…” Mijn ouders hadden hier altijd een fantastisch antwoord op dat ik nog weleens gebruik. Ze beantwoordden zo’n vraag met een weder vraag. Daarbij gebruikten ze een kenmerk van de vragensteller. “komt jou man misschien ook uit het noorden?” Verbazing was dan het gevolg. “uh, nee hoe zo?” “nou dat vroeg je net ook aan mij. Waarom zou onze dochter een blinde partner hebben?” Ok, hij is een beetje lomp, maar heel effectief. Natuurlijk ik heb ook blinde vriendinnen. Dezelfde belevingswereld schept nu eenmaal een band. Maar er zijn er veel meer in mijn vriendenkring die goed kunnen zien. “jij bent vast heel muzikaal.” Nog zoiets. Inderdaad voor muziek maken zijn goede oren handig. Oren worden bij de meeste blinden echt beter gebruikt. Een voorwaarde om muziek te maken. Bovendien is muziek maken nu net zo’n hobby die je als blinde zonder grote problemen kan uitvoeren. Ook ik houd van muziek maken, maar heel muzikaal…..dat zal je mij niet horen beweren. “Wat doe je dan voor werk?” Als je vertelt wat je doet, dat je gestudeerd hebt en voor je werk geregeld door het land reist en soms ook naar het buitenland moet, wordt het stil. Het blijft mij verbazen hoe mensen blijven kijken vanuit je beperking. Natuurlijk het is niet altijd eenvoudig en zeker niet altijd leuk. Er kan veel. Wij zien dat wel, nu de blinde vlekken van de rest nog. (Deze Blog schreef ik voor Oog, het ledenmagazine van de Oogvereniging, en is deze week gepubliceerd.)