Een moeder met rafelrandjes

Iedereen mankeert wel iets. De een kan ’s nachts niet slapen, de andere voelt zich vaak somber en weer een ander heeft scheve tanden. Als je verder kijkt, heeft iedereen wel ergens een rafelrandje. Is het niet direct dan vaak wel in de omstandigheden, gescheiden ouders, zieke zus of honderd keer verhuisd. De orde grote maakt niet uit. Ook ik heb rafelrandjes al vind ik zelf dat die wel meevallen. De hamvraag is, wat doe je met je rafels? Leg je er de nadruk op, heb je er last van of vergeet je ze vaak. Voor mij geldt alle drie. De nadruk wordt er vanzelf opgelegd. Ik heb aanpassingen nodig, loop met een stok en mensen willen er van alles over weten. Ik heb er ook dageliks “last van”, hoewel die last voo rmij de normale situatie is. En omdat het mijn gewone situatie is, vergeet ik het vaak. Laatst inteviewde mijn nichtje mij voor haar opleiding. Haar vragen gingen over mijn moederschap. Een van haar vragen was: “Wat is het mooie aan het zijn van een moeder met een beperking?” Daar moest ik even over nadenken. Het moederschap is sowieso mooi, zitten daar nu extra mooie kanten aan omdat ik niet kan zien of mis je juist van alles? Ik bedacht me twee mooie kanten. Ten eerste krijg ik de wereld te zien door de ogen van mijn kinderen. Wat zij vertellen is wat er is. Ik kan niet controleren of wat ze vertellen klopt of volledig is. Ik heb er simpelweg geen oordeel over. Daardoor kan ik helemaal mee gaan in wat zij zien. Als zij vertellen dat ze een crocus boven de grond zien komen, dan is dat het beeld. Ik zal nooit weten of de crocus naast zwerfafval stond of naast een nog veel mooiere bloem. En neem het dus zoals het komt. Ten tweede leren mijn kinderen van jongs af aan dat mensen niet perfect hoeven te zijn. Dat imperfectie voor- en nadelen heeft. Dat je van gebreken kan balen, maar dat er altijd oplossingen zijn. Dat je kijkt naar hoe het wel kan. Bovendien beoordeel ik nooit iemand op zijn uiterlijk. Het gevolg is wel dat ik me niet zo druk maak over imperfecties van anderen. Het valt mij daarom misschien des te harder op hoeveel nadruk er tegenwoordig wordt gelegd op de rafelrandjes. Het rafelrandje wordt te pas en te onpas ingezet als verklaring voor het afwijkende gedrag of het uitblijven van resultaat. Volgens mij zou je beter andersom kunnen kijken. Welke kracht schuilt er achter het rafelrandje. Iemand die dyslectisch is, kan heel goed beeldend denken en is vaak creatief. Iemand die een andere afkomst heeft, kan super goed schakelen tussen twee werelden. Iemand die niet kan zien, wordt niet afgeleid door visuele prikkels. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Waarom zetten we die imperfecties zo weinig positief in? Het doet me denken aan de song van John Legend: “all of me, loves all of you, love your curves and all your edges, all your perfect imperfections.” En zo is het. Mijn kinderen houden van mij inclusief mijn rafelrandjes. Dat is het mooie van het moederschap.