Wat geef je door?

Het is en blijft een leuk spelletje. Je partner plagen met de eigenschappen van onze kinderen. “Die precisie heeft hij van jou.” “was jij vroeger ook zo moeilijk met eten?” Ik krijg dit soort dingen natuurlijk net zo hard om mijn oren. “Hoe komt hij toch aan dat ongduld/” of “Zijn die koekjes nu al op, van wie hebben ze dat toch?” Onze kinderen vormen een prachtige spiegel. Ze spiegelen wat je doet, wat je zegt en wat ze in hun genen van ons hebben mee gekregen. Gelukkig weet je niet van te voren welke dingen je doorgeeft. Goede eigenschappen zijn natuurlijk mooi om in de volgende generatie terug te zien, maar de mindere zijn ook enorm leerzaam. Het scheelt dat je van de meeste dingen helemaal niet weet of je ze hebt doorgegeven. Ik zou dat ook niet van te voren willen weten. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd. Mijn oogafwijking bijvoorbeeld is niet erfelijk. Ik werd blind door te veel zuurstof in de couveuse. Ik heb daarover nooit na hoeven denken. Wat zou ik gedaan hebben als mijn blindheid wel erfelijk was? Volgens mij een vraag die je niet kan beantwoorden als het niet aan de orde is. In theorie kan dat wel. Maar dat doet geen recht aan de wens om moeder te worden, de wens om een gezin te stichten of wat ook. Pas als je in de situatie bent, kan je er iets zinnigs over zeggen. En dan nog ishet de vraag. Zou je als blinde ouder niet uitermate geschikt zijn om een blind kind op te voeden? Of is het juist onhandig? Ik heb werkelijk geen idee. Zou ik het erg gevonden hebben als mijn blindheid doorgegeven zou zijn via een van mijn ouders? Natuurlijk voorkomen is beter dan genezen, maar weegt dat op tegen de rijkdom van het hkrijgen van kinderen? Dat kan je alleen zelf maar met je partner beslissen. Ondertussen blijf ik me dagelijks verkneukelen over alles wat wij onze kinderen hebben doorgegeven. Soms te grappig, soms confronterend en af en toe pijnlijk. Dat wel. (deze blog is geschreven voor en gepubliceerd in het septembernummer van Oog het magazine van de oogvereniging)