Zelf doen!

Ik vul graag van die testjes in. Laatst ging er een over welke waarden voor mij het belangrijkst zijn. Het was geen verrassing: autonomie stond met kop en schouders bovenaan.

Mijn moeder plaagt me er nog altijd mee: Een van de eerste zinnetjes die ik als kind  het eerst kon zeggen was: “zelf doen”

Mijn vader en zij voedden mij op tot een zelfstandige vrouw. Voor mij hanteerden zij dezelfde principes als voor mijn ziende zussen. “Probeer het eerst zelf maar”, zeiden ze dan, “Als het niet lukt, kan je op ons rekenen.”

Geen wonder dus dat ik bij alle stappen die ik zet, autonomie nastreef. Die autonomie moet je als blinde wel organiseren, want er zijn nu eenmaal dingen waarbij een paar ogen handiger zijn. Besluit je iets toch zelf te doen, dan heeft dat een prijs: tijd. Zelf met het OV ergens heen gaan, duurt langer dan je laten brengen, zelf dat formulier invullen, vergt meer tijd  en zelf boodschappen doen is minder efficiënt. Daarnaast kost “zelf doen” meer energie.

Een avondje in een herriekroeg is een energievreter en na een volle dag ben ik compleet gesloopt.

Maar is dat voor mij nou meer een issue dan voor een ziende vriendin? Die heeft vast weer andere energieslurpers. Ik ken mijn eigen  balans en ben daar zelf verantwoordelijk voor.

Principieel ben en blijf ik van het “zelf doen”. Tegelijk maak ik tegenwoordig een afweging: wat kost het mij en wat levert het mij op? Die afweging gaat over energie steken in die dingen de er voor mij toe doen. Daarom haak ik aan bij een collega als we op weg zijn naar dezelfde vergadering, vul ik samen met iemand dat formulier in en laat ik mijn boodschappen bezorgen.

Het spaart energie.

Dat een directeur  zaken aan zijn secretaresse overlaat, vindt iedereen logisch. Als ik om precies dezelfde reden mijn zelfredzaamheid even loslaat, ben ik gelijk onzelfstandig. Heel bijzonder vind ik dat. Gelukkig ben ik ondertussen oud en wijs genoeg om te weten dat die conclusie meer over de ander zegt dan over mij.