Het is maar een spelletje

“Ach, het is maar een spelletje”, denk ik vaak als ik weer eens buitenspel raak tijdens een digitale energizer. Tenminste zo voelen al die interactieve intermezzo’s tijdens lezingen of vergaderingen bij mij een beetje. Als iemand vraagt: “heeft iedereen zijn mobieltje in de buurt?” weet ik al hoe laat het is. Mijn mobieltje heb ik altijd in de buurt dus geen probleem zou je denken. Toch wel….. Het begint vaak al met een valse start. “Als je even naar deze website gaat en deze code invoert, kom je in onze mentimeter.” Voordat iemand mij het websiteadres en de code goed en wel heeft voorgelezen en ik op de goede plek ben, is het vragenvuur al losgebarsten. Soms is er meer tijd en lukt het me op de goede plek te komen. Dan hangt het van de spelleider en opzet af of ik kans krijg iets bij te dragen. Mentimeter is voor mij wel bruikbaar, maar heel snel lukt het mij niet om alles te lezen en te beantwoorden. Voorwaarde is in elk geval dat ik mijn oortjes in de buurt heb, want anders hoor ik in al dat geroezemoes absoluut niet wat er op het scherm van mijn telefoon staat. Via de voiceoverfunctie wordt voorgelezen welke tekst er op mijn schermpje passeert. Het is een behoorlijke opgave om soepel te navigeren. Open vragen zijn helemaal een uitdaging. Het snelst kan ik die invoeren door te dicteren aan mijn telefoon. Niet echt een ideale optie met een zaal vol mensen die met je meeluistert. Zeker omdat ik een van de langzamere deelnemers ben en iedereen op mij zit te wachten. Als het echt een quiz is, speelt ook het zo snel mogelijk antwoorden een rol. Voor ik de vraag gelezen heb, zijn mijn tegenspelers al twee vragen verder. De quizvorm wordt meestal via Kahoot gespeeld. Voor zover ik weet is die niet goed toegankelijk voor mij. Een alternatief is om samen met iemand te spelen. Maar ja, die moet dan wel in een bloedtempo alle keuzemogelijkheden voorlezen. Dat duurt dan weer te lang en we verliezen de quiz op de factor tijd. Bovendien zitten er vaak vragen met foto’s in zo’n quiz. Gokken dus voor mij want die kan ik echt niet weten. Vervolgens vergeet men de totale feedback die onmiddellijk op het hoofdscherm verschijnt toe te lichten, er van uitgaand dat iedereen meeleest. Jammer maar ook begrijpelijk. Het is maar een tussendoortje om iedereen er weer even bij te halen. Tegenwoordig laat ik deze tussendoortjes uit pragmatisch oogpunt vaak aan me voorbij gaan. Of zou het leeftijd zijn? Als ik zie hoe snel en moeiteloos mijn pubers dit soort dingen doen, vermoed ik dat de factor leeftijd me niet helpt. In deze tijd van het thuiswerken en digitaal contact houden, komt er regelmatig een pubquiz voorbij. Uit ervaring weet ik dat je die met een beetje goede wil een heel eind toegankelijk kan maken. Wel moet je dan de snelheidsscore eraf halen. Ik geniet er extra van als ik die enkele keer gewoon eens mee kan doen, al moet ik ook hier de fotovragen gokken. Helaas merk je dan dat collega’s het minder leuk vinden omdat er dan weinig competitie is. Het spelen in teams, waarbij je via Whatsapp of al bellend overlegt en één teamlid de antwoorden invoert, is een aardig alternatief. Ook hier geldt dat je het totaal plaatje op je scherm mist en dat dit meestal niet wordt toegelicht. Gelukkig spelen we bij ons popkoor, waar we noodgedwongen online repeteren een digitaal spel dat alleen over geluid gaat. We spelen daar een muziek-introquiz. De antwoorden kan je op je eigen manier noteren. Erg leuk en het levert me een hoop plezier op. Zeker omdat we de antwoorden gewoon samen mondeling doornemen. Want ja, ik houd wel van een spelletje, maar het liefst wanneer ik gelijkwaardig kan meedoen.