NIVEA

De serveerster zet onze drankjes en een mandje brood op tafel. Het is minstens anderhalf jaar geleden dat wij samen uiteten zijn geweest. Onze pubers zijn uit logeren, wij beiden helemaal gevaccineerd en dus durven we het weer aan. Het is een doordeweekse avond, het regent pijpenstelen toch is het restaurant behoorlijk druk. “Wat zijn jullie mooi samen.” Zegt de serveerster. Blijkbaar kijken we nogal verrast, want snel voegt ze eraan toe “Mag ik vragen of jullie man en vrouw zijn?” Wij antwoorden bevestigend en vertellen haar dat dit maar ons halve gezin is. “Oh echt, hebben jullie kinderen, wat goed.” Meteen flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd: Die serveerster zal wel denken, wat fijn dat die ziende man met die blinde vrouw getrouwd is. Wat goed van hem. Tjonge hebben ze nog kinderen ook, hoe zouden ze dat doen?” Maar de serveerster stelt verder geen vragen en neemt onze bestelling op. Als ze weg is, grinnikt mijn man “Wat zijn jullie mooi, nou dat valt wel mee hoor we komen zo uit ons thuiswerkkantoor.” Ik heb voor vertrek nog net mijn oude vest verruild voor een simpel jasje en mijn man draagt een overhemd met korte mouwen. Dan verschijnt er een ander personeelslid aan onze tafel. “Mevrouw, misschien een gekke vraag, maar vindt u het fijn als we uw vlees in de keuken voor u snijden?” O jee, denk ik. We zijn over de tong gegaan. Ik antwoord dat ik mijn zalm prima zelf gesneden krijg en bedank hem voor zijn oplettendheid. Als ik een groot stuk vlees of saté besteld had, was dat aanbod echt heel welkom geweest. Toch merk ik dat ik me niet goed raad weet met deze klantvriendelijkheid. Moet ik me nu ongemakkelijk voelen omdat ze me betuttelen of is dit gewoon interesse en meedenken? Ik vraag mijn man hoe hij het ziet. Hij beoordeelt het als service, maar heeft ook wat twijfels of dit speciaal voor ons is of tot het standaard repertoire behoort. Het eten is heerlijk en al gauw zijn al mijn overpeinzingen verdwenen. Tot ik de serveerster bij de tafel naast ons hoor. “Wat zien jullie er mooi uit vanavond, zijn jullie allang samen?” In gedachten geef ik mezelf een standje. “Niet invullen voor een ander, afgekort NIVEA.” Die serveerster was oprecht en vindt het vermoedelijk gewoon leuk om haar klanten te complimenteren. Helaas gebeurt het echter nog veel te vaak dat mensen wel “invullen voor een ander”. Hoe vaak mij niet gevraagd word of mijn man zeker ook een visuele beperking heeft, dat ik ongetwijfeld met hulp mijn kinderen opvoed, dat mijn kinderen mij vast veel helpen moeten in huis, waarom ik geen hond heb of onverholen verbazing als ik vertel dat ik gestudeerd heb en 32 uur per week werk. Natuurlijk alle variaties komen voor ook in onze doelgroep. Of zoals een oud collega van mij altijd zegt: “Blinden en slechtzienden zijn net mensen, je hebt ze in alle soorten en maten.” En zo is het!