Bouwen of vertrouwen

In juni bezocht ik de online Ziezo-beurs. (Een beurs waar organisaties, hulpmiddelen leveranciers en instellingen gericht op blinden en slechtzienden zich jaarlijks presenteren). Best handig zo vanachter je pc thuis. Ik kon elke gewenste workshop open klikken of er ongezien verdwijnen. Ik ga zeker niet jaarlijks naar deze beurs, maar probeer wel op de hoogte te blijven van nieuwe ontwikkelingen. Daarom koos ik ook nu voor workshops waar nieuwe technische snufjes en hulpmiddelen werden geshowd. Ik vind het fantastisch hoe snel de mogelijkheden elkaar opvolgen. Speciale brillen, navigatie-apps, tekstherkenning met je smartphone, gesproken ondertiteling en ga zo maar door. Veel toepassingen waar we een paar jaar geleden nog watertandend van droomden, zijn inmiddels op de markt. Toch komt bij mij steeds die ene vraag boven: “Moet je alles willen wat kan.” Neem nu die slimme brillen. Hoe nodig is het om op een station zelf het bord met treintijden te kunnen lezen? Gaat dat niet veel sneller als je het een medereiziger vraagt? Persoonlijk vind ik dat laatste veel leuker. Je start met een simpele hulpvraag en voor je het weet, heb je een mooi gesprek met een wildvreemde. Gezichtsherkenning via een app, even de stem horen en je weet veel sneller wie je voor je hebt. Waar ligt de grens van wat je vol enthousiasme gebruikt en wanneer laat je iets aan je voorbij gaan, vraag ik me daarom geregeld af. Om nog maar te zwijgen over de kosten. Ik herinner me nog wel miskopen van dure hulpmiddelen die toch minder handig bleken dan vooraf gedacht. Zelfs als ze vergoed worden, voelt dat niet fijn. Moeten we niet meer in sociale vaardigheden investeren? Iemand die slechter gaat zien, laten ervaren dat hulp krijgen van een voorbijganger helemaal niet vervelend hoeft te zijn. Ondervinden hoe je de nieuwsgierigheid weg lijdt van je beperking en geanimeerd in gesprek raken. Begrijp me niet verkeerd: ik word zelf helemaal gelukkig van slimme, technische hulpjes en ik zou niet zonder willen. Maar voor mij gaat er niets boven die toevallige ontmoeting bij de bushalte, dat korte gesprekje als ik de ingang van een winkel zoek of die arm waarbij ik inhaak om even door de drukte te manoeuvreren.