Zelfrijdende fiets

Als kind, toen ik nog met een oog goed kon zien, leerde ik fietsen. Eenmaal (vrijwel) blind fietste ik nog steeds. Gewoon kleine rondjes door onze buurt. Het verschil tussen stoep en struiken zag ik nog net. Ik herinner me de keer dat ik bijna een mevrouw omver reed nog goed. Verontwaardigd vroeg ze me of ik niet kon uitkijken. Mijn antwoord dat ik dat inderdaad niet kon, maakte haar sprakeloos. Mijn ouders bleken dit voorval te hebben gezien. Ik vroeg ze waarom ze niets hadden gezegd. “Ben je gek,” zei mijn moeder, “Als ik dat had gedaan, was die mevrouw boos op mij geworden, nu liep ze gewoon door.” Later toen fietsen verplaatsen werd, gebruikte ik een tandem. Toch bleef ik erover fantaseren alleen op de fiets op pad te kunnen. Als puber had ik het helemaal uitgedacht: een programmeerbare fiets. Je tikte in waar je heen wilde, stapte op en de fiets stuurde je door het verkeer heen naar je bestemming. Deze fantasie was zo sterk dat ik ’s nachts droomde over mijn zelfsturende fiets. Ik fietste naar de winkel, vrienden, maar vooral alleen door de natuur. Ooit vertelde ik dit aan een vriendin, waarop zij voorstelde: “Nou dan fietsen we toch op de tandem en doe ik net of ik er niet ben.” Leuk bedacht, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Het gaat om het zelf bepalen, echt onafhankelijk fietsend van de natuur genieten en echt alleen te zijn. Nu onze pubers de hele stad op de fiets doorkruisen en ik ervaar hoe snel en makkelijk dat is, mis ik het zelf per fiets ergens heen gaan weer sterker. Wat lijkt me dat toch heerlijk. Zeker alle ontwikkelingen met de zelfrijdende auto, voeden mijn oude fantasie over mijn zelfrijdende fiets. Natuurlijk weet ik het wel, fietsen gaan alle kanten op, rijden overal en ze komen vast nooit in aanmerking om ze zelfrijdend te maken. Maar in mijn dromen fiets ik tegenwoordig weer overal heen, nadat ik de bestemming heb ingetypt. Heerlijk dat gevoel van vrijheid!