In de schoot geworpen: "digitale sporen"

Een aantal jaar geleden was het lastiger de digitale weg te vinden, daarbij reken ik mezelf tot de mensen die niet geheel onhandig zijn in onze digitale wereld. Oké, de jongere generatie is veel sneller en handiger met alle hulpmiddelen dan ik, toch komt het regelmatig voor dat ik mijn pubers iets laat zien dat voor hen nieuw is. Jammer genoeg gaan de ontwikkelingen sneller dan mijn spraak en braille-software en vooral mijn vaardigheden kunnen bijhouden. Als ik twijfel, haal ik er bijna altijd een paar werkende ogen bij. Digitale sporen zijn snel gemaakt en het is zo slordig als je daarbij iets over het hoofd ziet. Zo vroeg ik hulp bij het goed opmaken van mijn CV, het toevoegen van profielfoto’s op sociale media en laat ik mijn man tegenwoordig mijn blogs lezen voor ik ze plaats. Het valt mij namelijk op dat je steeds vaker verschrijvingen of typfouten tegenkomt op het wereldwijde web. Er staan dubbele woorden in een zin: of in de haast blijven typfouten staan. Zo las ik vanmorgen iets over schudhulp. “Schudhulp?” dacht ik verwonderd, toen ik goed las, begreep ik dat er schuldhulp werd bedoeld. Dat is toch iets heel anders. Tegelijk hecht ik aan zelfstandig zaken doen en heeft juist de digitalisering ervoor gezorgd dat dit op veel gebieden mogelijk is. Recepten opzoeken, treinreizen plannen, e-mails versturen en natuurlijk vooral de mogelijkheid om mijn werk te doen. In mijn gedrevenheid van het “zelf willen doen” sla ik zo’n extra check van een paar ogen nog wel eens over. Ik kan en wil niet alles wat ik doe, laten controleren dan schieten mijn hulpmiddelen hun doel voorbij. Zo ook vanmiddag, toen ik iets uit mijn LinkedIn profiel haalde. LinkedIn vroeg mij of beleidsmedewerker mijn huidige functie was. Ik drukte op enter en constateerde ineens dat nu mijn functie titel niet meer klopte. In een paar handelingen zette ik het weer terug naar senior beleidsmedewerker en klikte op opslaan. Toen ik het geluid van de zoveelste LinkedIn melding op mijn telefoon hoorde, ging ik toch maar eens kijken waarom. Een stroom felicitaties met mijn promotie bleek de oorzaak. “Ben ik er toch weer ingetrapt,” dacht ik geïrriteerd. LinkedIn is nu zo’n platform waar een paar ogen van iemand aan te bevelen zijn als je iets aanpast. Die melding dat je wijzigingen met je netwerk worden gedeeld, komt niet op het goede moment onder mijn vingers. Sorry dus netwerk, ik heb geen promotie gemaakt. Ik ben al jaren senior beleidsmedewerker en had alleen toegevoegd dat ik naast deze functie ook blogger ben en kreeg daarmee het onderwerp voor een nieuwe blog in de schoot geworpen.