Team-uitje

Vroeger vond ik dat een ding, meegaan met team-uitjes. Knagende onzekerheid of ik alles kon meedoen, iemand me meenam en ik niet verloren raakte in grote ruimtes vol rumoer als er geborreld of samen gegeten werd. Niet meegaan vond en vind ik geen optie, want belangrijk mijn collega’s informeel te leren kennen. Toch leerde ik elke keer bij. Als ik goed aangeef wat voor mij haalbaar is, vinden collega’s dat fijn. Eerder afhaken of juist later aanhaken, geen probleem. Afgelopen week hadden we een team-uitje, inmiddels maak ik me daar totaal geen zorgen meer over en dat bleek terecht. Mijn vraag in onze groepsapp om me op het station op te zoeken, levert meteen reactie op. Gelijk wordt er praktisch doorgedacht dat wachten op het perron handiger is voor mij dan elkaar elders vinden. Vol goede moed ga ik op weg. Als ik in de hal van Utrecht CS sta te wachten, omdat mijn trein niet verder rijdt dan Utrecht wegens een aanrijding, duikt er een collega op. We zoeken nog een andere collega op en bereiken ons doel via plan B. Daar zijn we net op tijd voor de stadswandeling. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, haak ik in bij een collega en lopen we ontspannen de stad door. Altijd is er wel iemand om even te helpen, drinken te halen of voor een kletspraatje. Het verrast me opnieuw hoe vanzelfsprekend het in ons team is om voor elkaar te zorgen. Niet bemoederend of overdreven, maar gewoon omdat je op elkaar let. Ik ben geen uitzondering al is er voor mij iets meer hulp nodig, ik ben onderdeel van dit team. En dan is een team-uitje, ondanks treinperikelen gewoon hartstikke leuk!