De normaalste zaak van de wereld

Het eindapplaus sterft weg. Ik sta op om de rij uit te schuifelen. We zijn met zijn tienen bij de voorstelling van Jesus Christ Superstar. Een super plan van vrienden om hier met een heel stel heen te gaan. Omdat we met zoveel zijn, zitten we verspreid over twee rijen. Als ik een stap zet, voel ik een hand die mij vanaf de rij achter mij vastpakt en netjes de rij uit stuurt. De hand, hoe kan het ook anders, is van mijn jongste zoon waarmee ik samen hier ben. Hij geeft me een arm en houdt in als de trap begint. De vanzelfsprekendheid van zijn acties ontroeren me. Met het grootste gemak laveert hij in de drukte. Onze heenreis vond ik ook al zo speciaal. Per trein reisden we naar Amsterdam centraal, waarna we opzoek gingen naar de juiste tram. Alleen zou hij het, net als ik spannend gevonden hebben in de grote stad, maar samen voelt het veilig. De drukke tram, het Leidseplein en het theater, we lopen er doorheen alsof we hier dagelijks komen. Extra bijzonder is het dat deze voorstelling live audiodescriptie heeft. We krijgen uitleg en een kastje met koptelefoon. Tijdens de voorstelling hoor ik zo wat er op het podium te zien is. De voorstelling is indrukwekkend, de beeldbeschrijvingen voegen echt iets toe. Na afloop gaan we met zijn allen met de tram naar het huis van onze vrienden, waar we napraten en samen eten. Ook in deze tram is het druk. Ik kom terecht op een grote eenpersoonsplek. Daar past het smalle lijf van onze 16-jarige best naast. Hij nestelt zich heerlijk tegen me aan en vertrouwt erop dat ik oplet waar we moeten uitstappen. Eenmaal bij onze vrienden doet hij zijn eigen ding al checkt hij subtiel of het goed gaat met het verzamelen van de stukken pizza en iets te drinken. Van mijn kant informeer ik of hij genoeg eet en zich vermaakt. Ik vraag me wel eens af hoe onze kinderen zouden zijn geworden als ik wel had kunnen zien. Een zinloze gedachte, want zo is het niet. Toch kan ik me intens gelukkig voelen als die hulp zo vanzelfsprekend en zonder nadruk opduikt. Mijn gezinsgenoten snappen er niks van als ik ze daar voor bedank of complimenteer. Voor hen is dit de normaalste zaak van de wereld.