Als je (niet) weet wat je mist

Audiodescriptie bij een film of theatervoorstelling, mijn AI-app die foto’s of de omgeving beschrijft. Voorbeelden van de huidige tijd, waarin technologie mogelijkheden biedt, die me heel veel informatie geeft. Verrassende informatie waar ik nooit bij stil sta. Tijdens het wandelen neem ik een foto van de omgeving en hoor dat ik zojuist langs een opvallende witte auto ben gelopen, dat er verderop iemand met een hond loopt en dat het pad waarover ik loop roodachtig is. Voegt het iets toe om dit te weten? Het is ontzettend leuk en leerzaam. Keer op keer word ik geraakt door de enorme hoeveelheid die goedzienden in één oogopslag tot zich kunnen nemen. Ik voel ook iets anders. Ik voel gemis. Niet een pijnlijk gemis, ik ben er aan gewend niet te kunnen zien, de beeldende beschrijvingen zorgen er voor dat ik leegte voel. Ineens wordt duidelijk hoeveel dingen normaal gesproken compleet langs me heen gaan. Tegelijk wekt het mijn nieuwsgierigheid. Wat is er allemaal om mij heen, welke kleur heeft het en wat mis ik allemaal? Bij alledaagse dingen is het ook verrekte handig. Even een foto van mezelf maken en laten beschrijven en ik weet zeker dat ik het goede shirt aan heb. Het zakje groente uit de koelkast op de foto zetten en na een paar tellen weet ik dat ik de Italiaanse roerbak in mijn handen houd. Zelfs de houdbaarheidsdatum wordt voorgelezen. Tegenwoordig heb ik een scheurkalender van Loesje op mijn bureau liggen. Niemand hoeft die dagelijks voor te lezen, ik maak gewoon een foto. Toch maken deze toepassingen pijnlijk duidelijk hoe visueel de wereld is. Maak ik dan de hele dag foto’s van mijn omgeving? Nee, natuurlijk niet. Al is het soms heel verleidelijk. Zeker als ik me tijdens een treinreis verveel. Opeens krijg ik een omschrijving van het landschap waar we doorheen razen. Mensen fotograferen, durf ik niet. Wat moeten ze wel denken? Aan de andere kant iemand die om zich heen kijkt, ziet meteen dat degene aan de andere kant van het gangpad lang blond haar heeft en geconcentreerd op haar laptopscherm tuurt. Mag ik dat dan niet weten? Ik geloof dat ik helemaal overprikkelt zou raken als ik opeens al die visuele informatie zou krijgen. Laat mij dus maar van alles missen als ik het echt wil weten, vraag ik het wel gewoon. Bovendien onthoud ik de meeste beschrijvingen niet. Als ik de volgende dag dezelfde foto maak vanuit mijn werkkamerraam, word ik gewoon weer verrast over wat er allemaal te zien is buiten.