Van sportschoolgenoot tot sportvriendin

Fitness is de meest beoefende sport in Nederland. Je uitleven op een cardiotoestel of even flink aan de gewichten trekken, dat kan met je ogen dicht. Nu vind ik trainen bij een sportschool oersaai. Zelf je programmaatje afdraaien, terwijl om je heen allerlei mensen en apparaten in beweging zijn, is niet heel praktisch als je blind bent zoals ik. Zeker omdat dit gepaard gaat met harde muziek en steeds verschillende mensen die zich tegelijk met jou in het zweet werken. Verwachten dat iedereen rekening met je houdt, kan dan eigenlijk niet. Een groepsles volgen, is een mooie manier om deze uitdagingen te omzeilen. Toch is men bij sportscholen hierover terughoudend. Ik heb heel wat keren moeten "praten als brugman" om aan zo'n les te mogen deelnemen. "Hoe wist ik dan de oefeningen?" "Hadden de andere groepsgenoten geen last van mij?" en ga zo maar door. Super verrast was ik dus toen ik jaren geleden met open armen werd ontvangen bij een kleiene sportschool voor vrouwen bij ons in de buurt. Ik kon er lopend komen en al gauw kende ik veel medesporters. Elke zaterdagochtend volgde ik een groepsles circuit en doordeweek kwam ik er minstens nog een keer om me op de loopband uit te leven. Heerlijk even rennen zonder ergens tegenaan te botsen. De zaterdagochtend groep was een vast clubje sportievelingen. Als het nodig was altijd wel een helpende hand of een mondelinge aanwijzing. Al gauw vergaten ze dat ik niet kon zien. Kwam je een zaterdag zonder reden niet opdagen, dan kon je rekenen op commentaar.... Het groepje werd closer. Eerst een keer samen uit eten en later jaarlijks een weekendje weg. Gaf iemand een feestje dan ontbraken deze sportvriendinnen niet. Daarnaast sportten we elke zaterdag fanatiek. Tot het berichht kwam dat onze kleine sportschool niet langer kon opboksen tegen de grote, commerciele fitnessgiganten. Een deel van het personeel en de lessen verhuisden naar een grote sportschool op een bedrijventerrein aan de rand van de stad. Geen bus die in de buurt kwam, geen fatsoenlijke stoep om over te lopen, weg zelfstandigheid! Gelukkig had ik mijn sportvriendinnen nog. Natuurlijk moest ik onderdeel blijven van onze zaterdagochtend les, vonden ze. Elke zaterdag rijdt een van hen via mijn huis en brengt me na afloop terug. Kan de een niet, dan komt een ander. Zo hoef ik geen les te missen. Dat zijn nog eens (sportieve) vriendinnen! (deze column is gepubliceerd op: www.unieksporten.nl)