Soms voel ik me ineens....

Soms voel ik me ineens ongelofelijk ….. Ja ik weet het, Ik kan er niet omheen en het hoort bij mij. Toch sta ik er in mijn dagelijks leven nauwelijks bewust bij stil. Dat hoeft ook niet want ik leid mijn leven zoals ieder ander dat doet. Ik breng tijd door met mijn gezin, ik werk, ik sport en draag mijn steentje bij aan onze huisouding. Een druk sociaal leven, af en toe iets cultureels, een verjaardag, een vakantie, alles zit erop en aan. Ik lach, maak me boos, schiet in de stress, neem iemand in de maling, geniet, zing, praat, dans, lummel, knuffel, help, denk mee…. Kortom ik sta middenin het leven! Alleen soms overvalt het me ineens. Het gebeurt op momenten dat ik er totaal niet op bedacht ben. Vermoedelijk zorgt dat er voor dat het me zo raakt en blijft hangen. Van de week nog. op onze koorrepetitie. We waren lekker aan het zingen. Iedereen zat op zijn stoel, tenminste dat dacht ik. Schijnbaar was men ineens gaan staan. Normaal gesproken heb ik dat wel door of fluistert degene naast me dat even in. Nu had ik het gemist. Halverwege het nummer pakte iemand mijn arm en vertelde dat iedereen al een tijdje stond. Gisteren had ik een vergadering op locatie. Heen was ik met een collega mee gelopen. Op de terugweg moest ik mijn trein halen. Even alleen een sprintje trekken naar het station zat er niet in. Dus ik haalde de anderen uit hun gesprek om met mij mee te lopen. Bij het uitstappen van de bus vraag ik welke kant het station op is. De chauffeur weet blijkbaar het verschil niet tussen links en rechts. Vol overtuiging volg ik zijn instructies op en loop straal de verkeerde kant op. Ik sta bij de Starbucks. Degene achter de balie vraagt of de koffie is om hier op te drinken. Ik antwoord, blijkt het helemaal niet over mijn bestelling te gaan. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Meestal heb ik enorme lol om dit soort gedoe. Maar deze week even niet. Ik voelde me ineens ongelofelijk Onhandig, ontzettend dom, maar vooral heel erg blind.