Ommekeer

Van de week ging je voor mij staan, ineens konden we elkaar recht in de ogen kijken, nou ja jij mij, ik zag er helaas niet zoveel van. Onze neuzen raakten elkaar. Jouw zomerjas past mij en mijn jas is jou niet meer te groot. Jouw voeten zijn de mijne al minstens drie maten voorbij gegroeid. Een onbewaakt moment. De laatste vakantiedag waarop we de gehuurde tandem gingen inleveren. Een krakkemikkig ding nog geen schaduw van die prachtige hybride tandem die thuis in de schuur staat. Die hybride tandem helemaal op maat gemaakt voor mij en mijn man van 1.98 m en dus hoog. Jij vraagt steeds wanneer je voorop mag, maar dat past nog niet. Nu greep je je kans. Deze huurfiets was veel lager. Jouw fiets gaf je aan je vader en ineens zat jij voorop de tandem en fietstte weg. Weg met mij. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Welke jongen van 14 fietst er nu met zijn moeder achterop. Een moeder die geen andere keuze heeft dan meetrappen en volgen. Het was zo vanzelfsprekend dat ik vergat er over na te denken. Het markeerde het begin van de ommekeer. Waarin je kind ineens langer is dan jij, zijn ouder, jij niet je kind mee neemt, maar hij jou en het moment waarop je je realiseert dat er echte veranderingen in opkomst zijn. Vermoedelijk is dat ommekeer moment voor mij iets eerder dan voor mijn goedziende mede-moeders. Blind vertrouwen op een van je zoons die de huur tandem door de straatjes stuurt. Het voelt nog erg onwerkelijk! Gelukkig vroeg hij me nog geen uur later, wat hij aan zou trekken en of ik even wilde helpen met zijn tas inpakken. Moeder blijf je altijd. Gelukkig maar!