Hoe heeft het ooit in één week gepast?

Langzaamaan worden de maatregelen wat versoepeld. De eerste van ons gezin die in actie komt, is onze jongste. Hij zit in groep acht en mag weer twee dagen per week naar school. De wekker gaat op het tijdstip van de afgelopen weken. Iedereen komt in beweging. Tot zover niks nieuws. Maar ineens moet er brood worden gesmeerd, een tas worden ingepakt en op de klok worden gelet. Onwennig en gespannen vertrekt hij vijf minuten later dan anders naar school. Beter rechtstreeks naar zijn klas dan nog even op het plein spelen, is onze inschatting. Huppelend komt hij na de eerste dag school de tuin binnen vol enthousiaste verhalen.

De volgende avond worden ook de buiten sporttrainingen van beide jongens opgestart. Natuurlijk zijn die zoals gebruikelijk rond etenstijd. Het voelt even als een onneembare hobbel. Wie eet wat en vooral wanneer dan? We zijn verleerd hoe we dat eerder deden. Terwijl de uitdaging nu echt kleiner is. Beide ouders werken thuis. Geen risico’s van vertraagd OV of files, geen ingewikkelde schema’s of geschuif in werkagenda’s, alleen maar om de beurt eten. Hoe moeilijk kan het zijn….

Het gevoel correspondeert met de eerste weken na de zomervakantie. “Hoe heeft het ooit in één week gepast?” vraag je je vertwijfeld af.  Na de zomer start alles tegelijk op. In een keer zet je de schakelaar om. Nu gaat het met kleine stapjes en elke dag heeft zijn eigen dynamiek.

Diep van binnen ben ik jaloers op ze. Gewoon op je fiets stappen en naar de sportclub fietsen, met anderen je lessen volgen op school, je vrienden weer in levende lijve treffen, , even niet met je huisgenoten zijn, wat verlang ik daar naar!

Mijn man fietst er regelmatig op uit voor een boodschap, de jongens doen hun skeelers aan en vertrekken en ik, ik loop af en toe een klein rondje door onze buurt. Veel verder kom ik niet. Natuurlijk kom ik wel verder als we samen wandelen, op de tandem weg gaan of met de auto op pad zijn. In die zin heb ik het luxe. Drie gezinsleden die wel dichtbij mogen komen en mijn actie radius vergroten. Nooit te beroerd om me even ergens mee te helpen of te brengen. Uiteraard zou ik net als “normaal” in de bus of trein kunnen stappen. Maar ja, ik heb eigenlijk geen gegronde reden om dat te doen. Op anderhalve meter op de koffie bij een vriendin in een andere wijk? Ik zie het voor me. Eerst met mondkapje de goede bus in, dan vanaf de bushalte lopend aan een stok van anderhalve meter naar de plaats van bestemming, een kop koffie, bijkletsen en dan de omgekeerde weg weer terug. Natuurlijk het kan, toch gaan al die toeren me te ver voor het doel dat je ermee bereikt.

Ik vervolg voorlopig mijn leven als huismus. Wegdromend in mijn tuin over wat er allemaal zou kunnen. In gedachten houd ik me vast aan de voor mij zo belangrijke autonomie, die op termijn terug zal zijn. Voor nu, geniet ik van de verhalen en ervaringen van mijn gezinsleden. Al hun “normale” belevenissen zijn ineens benijdenswaardig geworden.