samen alleen

Samen en toch alleen, zo zou ik onze thuiswerk situatie beschrijven. Ieder in zijn eigen digitale bubbel. Overdag zitten we ook fysiek in onze eigen ruimte. De woonkamer vormt het kantoor van mijn man, de jongens volgen online les op hun eigen kamer en ik werk op zolder. Er zijn grote verschillen. Onze jongste werkt met zijn deur dicht. Ik hoor niets van zijn online-les noch van wat hij tussendoor doet. Volgens een strak schema geeft hij zijn schooldag vorm. Onze oudste werkt anders. ’s Morgens is hij zijn bed niet uit te krijgen, toch is hij op wonderlijke wijze op tijd voor zijn schooldag. Hij werkt met zijn deur open. Als ik langs loop hoor ik flarden van een online-les, een filmpje op zijn telefoon of een gesprek via WhatsApp met zijn vrienden. Soms alledrie tegelijk. Het lijkt hem totaal niet te deren dat wij meeluisteren naar zijn engels of horen hoe hij fanatiek tussendoor zit te gamen. Soms lopen we niets vermoedend zijn kamer in als zijn camera aan staat tijdens een les. In dit laatste geval worden we natuurlijk zo snel mogelijk weggestuurd. Mijn werkplek heeft helaas geen deur. Gelukkig heb ik een koptelefoon op, zodat ik de omgevingsgeluiden kan temperen. Net als onze jongste volg ik een vast schema en haal dagelijks minstens een keer een frisse neus. Mijn man werkt aan de eettafel. Heel handig, want hij pakt postpakketjes aan, vangt de jongens op als ze een dagdeel op school zijn geweest en heeft er ogenschijnlijk geen last van als een van ons beneden komt. Zit hij in een meeting dan sluipen we door de kamer, wachten met het aanzetten van de waterkoker tot hij klaar is en onderbreken zijn werk liefst met allerlei vragen. Is het mijn beurt om te koken, dan werkt hij zo lang mogelijk door. Vaak staat zijn pc met twee schermen erbij nog op tafel als ik met de pannen aankom. In onze koffiepauze praten we over ons werk of welke boodschappen er nodig zijn. In het begin vond ik het leuk om mee te krijgen wat er speelde op het werk van mijn man en dat gold andersom ook. Inmiddels hebben we zoveel van elkaars werk meegekregen dat we, te snel conclusies trekken, vooral wanneer het weer over die ene collega of dat ene akkevietje gaat. Voor de lockdown vond ik het nuttig om samen werkproblemen te bespreken, inmiddels kan ik de adviezen haast niet meer horen. We praten in een kringetje, er komt geen nieuw perspectief bij. Na het avondeten duiken we weer onder in onze eigen digitale bubbels. Ik luister een podcast of lees een boek. Wat kijk ik uit naar gewoon weer thuiskomen na een lange werkdag. Op de bank plofffen en uitwisselen wat je allemaal hebt meegemaakt die dag. Dat voelt veel meer als samen dan het onafgebroken samen van nu.