Je staat op mute

“Kan je je scherm iets kantelen?” vraagt een collega vriendelijk, “Ik zie alleen de onderkant van je gezicht.” Voorzichtig duw ik mijn laptopscherm iets van me af. “Nee, iets terug.” Instrueert een ander. Millimeter voor millimeter zet ik mijn scherm rechterop tot ik goedkeuring hoor. ‘Aan je trui te zien is het nog steeds koud op zolder bij jou.” grinnikt iemand als een collega online verschijnt. Een paar informele videovergaderzaken en daarna duiken we de inhoud in. Natuurlijk gebruikte ik het weleens. Meestal om iemand te plezieren of puur praktisch om iemands ogen te “lenen” Maar liever pakte ik mijn telefoon. Toen kwam de lockdown. Ineens zit ik hele dagen te video-vergaderen. We begonnen met Skype. Waar ik eerder nooit de sneltoetsen kon onthouden, schakelde ik nu razendsnel. Mijn werkgever besloot toch over te stappen naar Zoom. Ik had slechts één nacht de tijd om me dat eigen te maken. Al snel hadden mijn collega’s alle ins en outs in de vingers. Ze speelden met achtergrondplaatjes, chatten en schakelden moeiteloos tussen programma’s. Ik wist niet eens wie er allemaal waren aangehaakt, kon de gedeelde informatie niet lezen en miste alle visuele grapjes. Met alt-tab spring ik naar mijn aantekeningen. Terwijl ik typ, vraagt iemand me iets. Ojee, om niet te storen met mijn getyp, heb ik mijn microfoon uitgezet. Snel doe ik alt-tab in de hoop op de goede plek in Zoom terug te komen. Ik beland in mijn mailbox. “Je staat op mute.: meldt een collega. Ja, denk ik gefrustreerd, ik weet het. Ik probeer snel via mijn taakbalk naar het goede veld te springen. “Je staat nog steeds op mute.” klinkt het ongeduldig.” Eindelijk heb ik mezelf ge-unmute. Alleen ben ik van de weeromstuit het antwoord op de vraag vergeten. Als ik na de vergadering langs de kamers van onze pubers loop, hoor ik jaloers met welk gemak zij online school volgen via Teams en WhatsApp. Het is mooi dat het kan, maar als ik mag kiezen, gaan we hopelijk binnenkort weer gewoon naar school en werk. En… gaan we allemaal op mute.