The circle of life

Februari 1998: Ik sta op station Den haag centraal en wacht op degene die mij komt ophalen. Ik heb zo een sollicitatiegesprek voor een traineeship bij een van de ministeries. Een jaar geleden ben ik afgestudeerd. Het duurde een tijdje voor ik iets vond, maar ik vermoed dat ik een goede kans maak op een leuke baan. December 2022: Ik sta op station Den haag centraal en wacht op een oud collega. Zij stemde meteen in om met me mee te lopen naar de plek waar ik zo een sollicitatiegesprek heb bij een van de ministeries. Ik heb net een paar maanden vrij gehad en heb zin om weer aan de slag te gaan. Februari 2023: Ik stap de trein uit. Het station is druk. Ik hoor de poortjes verderop piepen. Als ik buiten ben, zoek ik de plek om de tramrails over te steken. “Hoeveel voetstappen heb ik hier al niet liggen?” Schiet het door me heen. Tegenwoordig liggen er ribbeltegels. Aan de overkant loop ik onder het gebouw door waar ik in 1998 met werken begon en jaren heb gewerkt. Zelfs sommige winkeltjes zitten er nog. Een aantal jaar geleden besloot ik eens buiten de overheid te gaan kijken. Ik verliet het Rijk en was geen ambtenaar meer. Daarover schreef ik ooit de blog: http://braille-blog.blogspot.com/2018/12/van-rijk-naar.html De baan die ik vond was op de plek waar ik vroeger op school gezeten heb. Zelfs een van de gebouwen stond er nog. Helaas was het niet waarop ik had gehoopt en ik zocht verder. Maart 1998: Ik loop door het grote gebouw. Hoe ga ik ooit de weg vinden hier in dit ministerie? Een van mijn mede-trainees legt me de logica van het gebouw uit. Vanaf dat moment lopen mijn collega’s achter mij aan als we naar een overleg gaan. Februari 2023: Ik loop door het ministerie. De weg moet ik nog even goed uitzoeken in dit grote gebouw, de logica ontgaat me nog. Toch voelt het bekend. De termen en afkortingen die over tafel gaan, het soort zaken waaraan wordt gewerkt. Ik weet ze lang niet allemaal, maar heb wel een vermoeden in welke richting ik moet zoeken. Mijn Haagse netwerk is nog springlevend al ben ik best een tijd weggeweest. De politieke invloed, de kamervragen, overleg met andere directies of ministeries het maakt weer deel uit van mijn werk. Maart 1998: Na een lange werkdag vol indrukken zit ik in de trein op weg naar huis. Het kost me moeite mijn ogen open te houden. Ik ben gesloopt. Nieuwe mensen, nieuwe onderwerpen, een nieuw leven als werkende, het hakt erin. Februari 2023: Een van mijn eerste werkdagen zit erop. Op weg naar het station besluit ik iemand aan te spreken. Is informeren of hij ook richting station loopt. Ja hoor, dat gaat hij. “Mag ik misschien met je mee lopen?” Vraag ik. Natuurlijk mag dat en gezellig kletsend lopen we het drukke station binnen. Keurig word ik bij mijn trein afgeleverd. Eenmaal onderweg sluit ik mijn ogen. Zo’n nieuwe baan hakt er flink in. Ondertussen weet ik dat. Ik weet ook dat de extreme vermoeidheid die ik nu voel, over een aantal weken zal zakken.