Àfkijken
Er zijn veel mensen die met handen en voeten praten. Soms bewegen ze zo duidelijk dat ik het hoor als ik met ze praat. Af en toe realiseert iemand zich tijdens een gesprek met mij ineens dat al die gebaren voor mij zinloos zijn. Mijn antwoord is steevast: dank voor het compliment, want ze zijn helemaal vergeten dat ik ze niet zie. Ik heb meestal geen idee wat ze allemaal doen. Ooit pakte mijn zus mijn handen en volgde de gebaren die mijn moeder tijdens haar verhaal maakte. Toen ze het zag, vroeg ze of mijn zus niet zo flauw wilde doen. Ik vond het eerlijk gezegd helemaal niet flauw en was verrast over de hoeveelheid beweging. Zelf zit of sta ik blijkbaar heel stil, voor mij is dat dan weer gewoon, maar door mijn stille houding val ik dan weer op. Al heb ik een paar jaar gezien, ik kan me al die gebaren niet meer herinneren. Ik probeer het weleens, maar het levert me meestal kritische reacties van mijn naasten op. “Wat deed jij nou?” of “jij zwaait wel heel raar.” Het voegt voo...