Een schone zaak

Ik ijsbeer door de woonkamer, zoals gebruikelijk ben ik te vroeg. Als iemand voor mij omrijdt, zorg ik dat ik klaar sta. Ik moet een trein halen, een sprintje op het laatst zit er niet in dus sta ik altijd veel te vroeg op het perron. Samen met een blinde vriendin ga ik naar de film. Om in de bioscoop op onze plaatsen te komen, hebben we hulp van het personeel nodig. Lukt altijd, maar handig om ruim op tijd te zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de verdwaaltijd die ik inbouw als ik de weg ergens naartoe niet zeker weet.

Om met mijn moeder te spreken: “Als ik al die uren dat ik wacht eens uitbetaald kreeg, had ik nu een gevulde bankrekening.” Mijn moeder had het in dit geval over al die uren in wachtkamers van oogartsen, waar we vroeger samen uren zaten. Ondanks al die uren wachtend op de oogarts werd en bleef mijn zicht vrijwel nul.

Juist omdat ik niet zie en vaak afhankelijk ben van anderen of het openbaar vervoer, kan ik mijn tijd niet op scherp indelen. Je zou denken dat ik daar aan gewend ben en beschik over een onuitputtelijke dosis geduld. Was dat maar waar!

Rustig op een website verdwalen en concluderen dat hij toch niet toegankelijk is, de stoom komt al uit mijn oren als ik ontdek dat ik het zelf niet kan. Mijn geluk is dat ik een gezin heb die dan inspringen, maar wat mij betreft dan graag onmiddellijk en zonder gedoe. Je wil niet weten hoe nukkig ik ben als het niet snel gefikst is. Voordeel: ze kennen me inmiddels en mijn gemopper gaat hun ene oor in en hun andere weer uit.

Toen mijn nichtje vroeger nog niet goed kon praten, noemde ze me engel. Ik vond het een eer zo genoemd te worden, maar engelengeduld is waarover ik zeker niet beschik. Geen “Ellenlange” verhalen en liefst een beetje actie voor mij. Sinds de smartphone kan ik wel al die wachttijd vullen. Niet zo goed voor mijn schermtijd trouwens en ook niet voor de rust in mijn hoofd.

“Geduld is een schone zaak” zegt men dan. Nou doe mij maar een portie “vies ongeduld” daar kan ik meer mee.