Gewoon moeder!

van de week was het weer tijd voor ons jaarlijkse bezoek aan de kinderarts. Tot zijn 18e wordt onze oudste gecheckt op zijn ontwikkeling en worden de bloedwaarden bekeken. Ik kan mij de allereerste ontmoeting met deze kinderarts nog goed herinneren. De oudste was 2 en de jongste net een paar maanden. Een hele middag brachten we in het ziekenhuis door op zoek naar de oorzaak van ons doodzieke kind. Ik was al bang gezien te worden als de over bezorgde moeder toen deze sympattieke kinderarts verscheen. Zonder omhaal vertelde hij me dat hij nog nooit zo'n duidelijk geval van coeliakie had gezien. Ons kind was ondervoed en moest zo snel mogelijk glutenvrij gaan eten. Omdat het hem lastig leek voor mij de foldders hierover te lezen, bood hij aan ons een keer in alle rust uit te leggen hoe het zat. Één keer op dieet ging het gelukkig snel vooruit en ontwikkelde hij zich tot een van de fitste kinderen die ik ken. Er kwam een nieuwe uitdaging bij. Verpakkingen lezen op ingrediënten. De fabrikanten gebruiken hiervoor de kleinste letters die bestaan. Zelfs mijn man, die beschikt over prima ogen, kan het soms haast niet lezen. Na een tijdje heb je een systeem en weet je wat er mag. Een andere moeilijkheid was de buitenwereld. Als blinde moeder in de gaten houden of je kind niet iets aanpakt dat hij niet mag eten. Gelukkig wist hij heel sneldat hij op moest letten. Ieder foutje leidde tot een heel ziek mannetje. Een harde leerschool dus. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij zelf de regie nam. De jaarlijkse bezoekjes aan de kinderarts bleven, warm en vol interesse. Meestal nam papa die voor zijn rekening. Met de fiets was je zo bij het ziekenhuis en weer terug. Als het logistiek beter uitkwam, ging ik. Dat was een hele onderneming. Jaren geleden moesten we voor het eerst naar het nieuwe ziekenhuis. Eerst met 2 bussen, oversteken zonder tikker en de weg zoeken in dit nieuwe gebouw. Het bloedprikken was een uitdaging. Overal schermpjes met verspringende nummertjes om aan te geven wie aan de beurt was en op welke plek. Toch lukte het ons. Ook dit jaar ging ik mee. Die 2 bussen waren niet meer nodig. Een rechtstreekse bus tot in de buurt. Vanaf de halte was het 10 minuten lopen. Ik gokte erop dat we gewapend met GPS het ziekenhuis zouden vinden. Al toen we de zijstraat van de bushalte uitliepen, zag mijn zoon waar weheen moesten. "mam, zet dat ding maar uit, ik zie het al." In marstempo vervolgden we onze weg en kwamen ruim op tijd bij de goede balie aan. Ook het bloedprikken leverde geen enkel probleem meer op. Met gemak werden alle nummertjes in de gaten gehouden en even later waren we al op de terug weg. "Je kan het eigenlijk wel alleen de volgende keer.'merkte ik op. "ik voeg niks toe." "Mam, ik vind het super gezellig om met jou op pad te zijn. Het is fijn dat je mee bent. Alleen jammer dat we naar het ziekenhuis moesten." Met een glimlach van oor tot oor gaf ik deze kanjer een knuffel. We spraken af om gauw samen op pad te gaan, maar dan om iets leuks te gaan doen! Wat heerlijk om zo mezelf te mogen zijn. Met of zonder beperking, het maakt niet uit, gewon moeder!