Over vijf jaar

Ik heb geen glazenbol, ben niet helderblind en mijn motto is al jaren: "Pluk de dag." Want, zo lang is vijf jaar nu ook weer niet…. of toch wel…. Over vijf jaar is het 2023. Wat ik (bijna) zeker weet: Ik ben dan zelf de 50 gepasseerd, Zie nogsteeds net zo weinig als nu en ben vermoedelijk de kleinste van ons gezin geworden. Mijn eigen leven zal niet enorm verschillen van mijn leven nu. Hooguit met wat meer gelikte hulpmiddelen. De wasmachine of thermostaat bedienen via mijn smartphone, simpelweg omdat er geen apparaat meer gemaakt wordt met voelbare knoppen. Af en toe een experiment met een zelfrijdende auto, maar nog niet op die schaal dat het voor onze doelgroep verschil maakt. Meer online toegankelijkheid, maar nog steeds zullen we deels achter de feiten aan lopen. Alles meer in beelden, sneller. Mijn beide zoons, daar verandert de komende vijf jaar wel veel voor. Kinderstemmetjes worden zwaar, jongens worden mannen en over vijf jaar staan ze op het punt een studiekeuze te maken. Ze kunnen voorop de tandem fietsen, starten misschien al met het halen van hun rijbewijs en hebben een uitgesproken mening en misschien politieke voorkeur. Ik kan me er nu nog niets bij voorstellen. Wat gaan ze dan doen? Hoe kijken ze tegen die tijd naar hun ouders. Speelt het een rol bij hun keuzes dat een van hen blind is? Ergens denk ik van wel. Hoewel ik geen causaal verband verwacht. Geen loopbaan in de hulpmiddelen voor blinden en slechtzienden, geen blinde partners. Wat verwacht ik dan? Ik verwacht een open houding, een brede blik op mensen en de mogelijkheden die er zijn. Oplossingsgerichtheid, een "Hoe kan het wel." mentaliteit van ze. Dan verandert er dus toch niks wezenlijks in vijf jaar, want die bezitten ze gelukkig nu al. (Deze blog verscheen deze week in Oog, het magazine van de Oogvereniging die dit jaar 5 jaar bestaat)