Achterom kijken

Ik ben iemand die in het hier en nu leeft. Zeker sinds de jaren waarin ik een druk gezinsleven combineer met een uitdagende baan is er weinig gelegenheid om op de zaken vooruit te lopen. Je kan wel plannen, maar het loopt vaak anders dan voorzien. Evenmin houd ik me uitvoerig bezig met wat achter mij ligt. Toch kijk ik op de drempel van een nieuw jaar altijd even om. Wat was 2018 voor een jaar voor mij? Wat waren de hoogte- en dieptepunten? Wat neem ik mee naar 2019 en wat laat ik los? Alles overziend of zal ik toch maar weer overdenkend schrijven, was 2018 een mooi jaar. Een nieuwe baan, vooraf gegaan door een warm afscheid van mijn oud collega’s. Een super leuke groep 8 musical van onze oudste, gevolgd door een prima start in de sportklas van de middelbare school. Leuke muzikale ervaringen tijdens mijn drumles en zelfs weer gaan zingen in het popkoor waar ik jaren geleden zong. Samen met onze jongste staan swingen bij miss Montreal en een concert van Blof. Veel stralende zon en een heerlijke zomervakantie in eigen land met ons gezin. Genoeg inspiratie en ervaringen dus om over te bloggen. Naast al dit moois ook zorgen. Zorgen om mijn ouder wordende ouders, om de verharding en versnelling van het openbare leven. Zorgen om het goed mee kunnen doen in onze samenleving als je niet helemaal het gemiddelde profiel hebt. Laatst nog liep ik in het donker van mijn werk naar de bushalte. Ik loop dan langs een rustiger stuk weg. Midden op het viaduct over de A1, met het razende verkeer onder mij, vond een jongeman het nodig om me aan het schrikken te maken. Tenminste, van uit de verte riep hij: “kijk uit!” Ik dacht serieus dat er iets was dat gevaar opleverde dus bleef stokstijf staan. Langs fietsend zei hij: “een boom.” Tja op het viaduct groeien uiteraard geen bomen, zeker niet midden op de stoep. Ik ben niet zo snel uit mijn doen, dit keer duurde het wel even voor mijn hartslag weer een normaal tempo had. Waarom doet iemand zoiets? Vermoedelijk vindt hij zichzelf ontzettend grappig en stoer. Ik kan wel wat hebben, toch verbaas ik me nog steeds over het waarom. En wat te denken van al die mensen met muziek in hun oren op de fiets en te voet. Het lijkt wel of mensen steeds minder om zich heen kijken. Hoeveel piepende remmen, bijna botsingen en ontwijk-manouvres ik niet had bij het oversteken van fietspaden dit jaar…... Ook blijf ik me verbazen over het standaard plaatje waar iedereen in moet passen. Vooral op scholen gaat het me te vaak alleen over de cognitieve vaardigheden. Creativiteit, hulpvaardigheid en sociale vaardigheden worden naar mijn mening te weinig beloond. Alle kinderen liefst een VWO-advies en hoge cijfers. Iedereen wil in het eerste van de sportvereniging spelen. Een krasje of lekker buiten de lijntjes kleuren wordt al gauw als “erg” bestempeld. Mijn goede voornemen voor 2019 is dan ook: Vrolijk verder gaan met schrijven over wat ik meemaak en me blijven verbazen. En de lezers via “mijn kijk” op de wereld, wat bagage geven om de dingen ook van een andere kant te bekijken. Gelukkig 2019!