Eindsprint
De kerstvakantie is begonnen. We zijn alle vier twee
weken vrij. Wat een luxe. Ondanks het regenachtige weer besluiten we een
wandeling op het strand te maken. Het is al schemerig en het strand is vrijwel
leeg.
“Waarom gaan we nu naar het strand?” Vraagt onze jongste.
“Dat moet je aan je moeder vragen,” antwoordt mijn man.
Tja, als we zo dichtbij zijn, kan ik het niet over mijn
hart verkrijgen niet te gaan. Aan zee liggen mijn roots. Even de geur van het
zoute water opsnuiven, de branding horen en het zand onder mijn voeten voelen.
Heerlijk! Het ultieme gevoel maakt mijn hoofd leeg. Dat hoofd vol to do-lijstjes,
gedachten en ja natuurlijk ook zorgen. Zorgen om de gewone kleine
beslommeringen van het leven en grotere zorgen om de gezondheid en het
welbevinden van mijn naasten. Daarnaast voel ik hoe moe ik ben. Moe van te lang
te veel, van nog snel even voor de kerstvakantie afronden en gewoon moe, omdat
het eindelijk vakantie is.
Als ik op het strand loop, komt er ook altijd een andere
onbedwingbare neiging boven. Ik voel de ruimte om me heen, de vrijheid, dat
vraagt maar om één ding. Rennen!
Tegenwoordig ben ik helaas zeker niet meer de snelste van
ons gezin. Een tijdje geleden schreef ik daarover in mijn blog: http://braille-blog.blogspot.com/2018/06/wie-is-sneller.html
Dit keer besluit ik dus gebruik te maken van de snelste
van ons. Ik geef een hand aan mijn oudste zoon en begin te rennen. Die heeft
geen aansporing nodig. Ik voel hoe hij tempo maakt. Ongelofelijk hoe soepel dat
bij hem gaat. Samen sprinten we over het strand. “kom mam, je kan vast nog
harder.” lacht hij. Hij doet er nog een tandje bij.
Ik doe mijn best, maar sneller willen mijn voeten niet.
Ook mijn conditie laat te wensen over. Na een tijdje vertraag ik mijn pas en
kom weer opadem.
“Dat was een mooie eindsprint! Nu lekker uitrusten.)
Reacties
Een reactie posten