Eindsprint

De kerstvakantie is begonnen. We zijn alle vier twee weken vrij. Wat een luxe. Ondanks het regenachtige weer besluiten we een wandeling op het strand te maken. Het is al schemerig en het strand is vrijwel leeg.

“Waarom gaan we nu naar het strand?” Vraagt onze jongste. “Dat moet je aan je moeder vragen,” antwoordt mijn man.

Tja, als we zo dichtbij zijn, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen niet te gaan. Aan zee liggen mijn roots. Even de geur van het zoute water opsnuiven, de branding horen en het zand onder mijn voeten voelen. Heerlijk! Het ultieme gevoel maakt mijn hoofd leeg. Dat hoofd vol to do-lijstjes, gedachten en ja natuurlijk ook zorgen. Zorgen om de gewone kleine beslommeringen van het leven en grotere zorgen om de gezondheid en het welbevinden van mijn naasten. Daarnaast voel ik hoe moe ik ben. Moe van te lang te veel, van nog snel even voor de kerstvakantie afronden en gewoon moe, omdat het eindelijk vakantie is.

Als ik op het strand loop, komt er ook altijd een andere onbedwingbare neiging boven. Ik voel de ruimte om me heen, de vrijheid, dat vraagt maar om één ding. Rennen!

Tegenwoordig ben ik helaas zeker niet meer de snelste van ons gezin. Een tijdje  geleden schreef ik daarover in mijn blog: http://braille-blog.blogspot.com/2018/06/wie-is-sneller.html

 

Dit keer besluit ik dus gebruik te maken van de snelste van ons. Ik geef een hand aan mijn oudste zoon en begin te rennen. Die heeft geen aansporing nodig. Ik voel hoe hij tempo maakt. Ongelofelijk hoe soepel dat bij hem gaat. Samen sprinten we over het strand. “kom mam, je kan vast nog harder.” lacht hij. Hij doet er nog een tandje bij.

Ik doe mijn best, maar sneller willen mijn voeten niet. Ook mijn conditie laat te wensen over. Na een tijdje vertraag ik mijn pas en kom weer opadem.

“Dat was een mooie eindsprint! Nu lekker uitrusten.)