Anders kijken

Doorgaans heb ik een andere kijk op heel gewone dingen. Niet omdat ik eigenwijs ben of een andere mening ben toegedaan, maar letterlijk. Ik heb een ander perspectief, ik kijk met mijn handen.

De huidige adviezen om zo min mogelijk dingen aan te raken die veel mensen beet hebben, zoals bijvoorbeeld trapleuningen op stations, is voor mij een uitdaging. Ik vind het prima contactloos te betalen in de supermarkt, maar het vinden van de juiste plek om mijn pinpas voor te houden, gaat helaas niet zonder het apparaat vast te pakken. Handen wassen was al een routine bij ons thuis, uit voorzorg nu dus nog vaker.

Het afstand houden tot andere mensen kan ik niet helemaal inschatten. Nu blijven de meeste vast wel uit mijn buurt, zo'n stok schrikt altijd al een beetje af. Het is toch gek daar zelf niet de regie over te kunnen houden. Gelukkig mag ik wel dichtbij mijn gezinsleden komen. We wonen tenslotte in hetzelfde huis en raken constant dezelfde dingen aan. Een middagwandelingetje tussen het thuiswerken door kan dus ontspannen aan de arm bij een van hen. Toch loop ik geregeld in mijn eentje een ommetje. Even alleen zijn , is nu met 4 mensen thuis aan werk en school ineens een luxe geworden.

Ik ben een groot voorstander van thuiswerken, maar als je ineens alle dagen van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat thuis aan het werk bent, krijgt dat een heel andere lading. Normaal is mijn thuiswerkdag bestemd om in alle rust stukken te lezen of is na te denken over dat ene probleem. Ik zet dan vaak ook mijn koptelefoon af en laat de computerstem die mijn scherm voorleest door de kamer schallen. Heerlijk even niks op mijn oren… Ik ben dan natuurlijk  alleen thuis.

Vandaag moest ik mijn uiterste best doen om geconcentreerd via mijn koptelefoon naar diezelfde computerstem te blijven luisteren. Op de achtergrond schoolopdrachten die hardop worden gelezen, mijn man die met een collega zit te bellen en ons koffieapparaat die luidruchtig de bonen maalt.

Onze vergaderingen zijn omgezet naar skype. Al die stukken die over het scherm vliegen kan ik zo snel niet meelezen. Als ik ze al lezen kan in de versie waarin ze zijn opgemaakt.

Diezelfde computerstem begint soms spontaan dwars door de vergadering heen te tetteren. Gelukkig ben ik de enige die dat hoort.  Bovendien is alles nieuw. Gezond verstand gebruiken en de kalmte bewaren, is wat ik inzet. Voordeel is wel dat iedereen met zijn oren vergadert en ik hierbij vermoedelijk stiekem een streepje voor heb.

Na zo’n werkdag ben ik gesloopt. Gek, want normaal gebruik ik mijn thuiswerkdag juist om een beetje bij te komen van alle inspanningen van het forenzen. Om half tien lig ik nu in mijn bed.

Ach het zijn slechts kleine onhandigheden. Liever zou ik nu helpen in de zorg of de vakken vullen in de supermarkt. Beroepen waar ik niet voor ben opgeleid en die ik met de beste wil van de wereld niet zou kunnen uitvoeren. Dus ik ga gewoon door met mijn werk, veilig thuis, knus met zijn viertjes en prijs me gelukkig dat wij gezond zijn. Een kwestie van anders kijken...