Gewoon - bijzonder

Ik word wakker, buiten is het stil. Het zal nog wel vroeg zijn, denk ik. Ik hoor alleen vogels. De ruis van de anders meestal hoorbare snelweg, is er niet, geen auto’s die wegrijden, omdat ze voor de ochtendspits onze wijk verlaten. Het is bijna zeven uur, zo gaat onze wekker. Later dan anders, want niemand van ons hoeft naar zijn werk of school te reizen. Het woon-werkverkeer is geminimaliseerd tot een paar stappen, van de eettafel naar mijn bureau. Geen ochtend stress, vijf minuten meer of minder maken nu niets uit, geen broodtrommels vullen, geen last van vertraagde treinen.

Ik eet zoals altijd mijn bakje kwark met muesli als ontbijt, ruim de tafel af en maan de jongens zich klaar te maken om op tijd online te zijn voor school.

Dan klap ik mijn laptop open en ga aan de slag. Al snel bevind ik me middenin mijn normale werk- wereld. Tot ik mijn man ineens tegen een van de jongens hoor praten en me realiseer, “O ja, we zijn met zijn allen thuis aan de slag.”

In plaats van snel even iets te vragen aan een collega, help ik de jongste bij een rekensom, stap binnen in een online-overleg dat onze oudste voert met twee klasgenoten. Ik luister even mee. Hebben ze het nu over wiskunde of toch over de één of andere game? Van een afgesproken schermtijd per dag, zijn we zonder het te merken, overgegaan tot een bepaalde tijd zonder scherm per dag.

De schooldag is net als normaal korter dan de werkdag. Ik stuur de jongens naar buiten voor wat beweging en frisse lucht. Zelf loop ik in mijn lunchpauze ineens door mijn eigen buurt en sta voor wat extra beweging in onze achtertuin touwtje te springen.

Hoe laat we ’s avonds eten maakt ineens niet meer uit. Niemand hoeft op tijd bij training te zijn.

Verder is de avond eigenlijk heel gewoon. We eten, ruimen op en kijken wat TV. Tijdens ons schermloze moment spelen we een spelletje of lopen nog een rondje buiten.

Toch voel ik me kwetsbaar. Mijn zelfstandigheid is vooral gebouwd op sociale interactie. Als ik een boodschap doe, helpt iemand me even in de winkel. Nu is dat onmogelijk geworden zonder genoeg afstand te houden. Om het helemaal zelf te kunnen, doe ik online boodschappen. Helaas zijn alle tijdstippen al tot het einde volgeboekt en vervalt deze uitweg. Als ik een stuk wandel, loop ik vaak met mijn GPS aan. Zo ontdek ik leuke nieuwe straatjes in mijn buurt. Nu blijf ik braaf op bekende routes. Als ik verdwaal, is de kans iemand tegen te komen klein. Bovendien loop ik dan graag een stukje met iemand aan de arm tot ik weer weet waar ik ben, maar ja dat is geen anderhalve meter afstand. Natuurlijk ik heb drie fantastische gezinsleden die er voor me zijn. Buren en vrienden zullen ons altijd helpen als dat nodig is. Dat vinden zij heel gewoon. Ik vind dat bijzonder. Bijzonder mooi gewoon.