Buitengewoon

In gedachten verzonken loop ik het bruggetje op. Het ligt in een klein stukje groen tussen de huizen in onze wijk en verbindt twee rustige voetpaden met elkaar. Vogels fluiten uit volle borst en ik heb de pas er flink in. Deze plek is onderdeel van mijn favoriete rondje, omdat ik weinig obstakels tegenkom. Ontspannen loop ik door en wijk onwillekeurig wat van mijn rechte lijn af. Opeens raakt mijn arm een tegenligger die zich helemaal tegen de brugleuning drukt. Die had ik absoluut niet horen aankomen. Omstandig bied ik mijn excuses aan. De man vindt het geen punt en zegt dat het niet uitmaakt. “Dat is toch gek,” denk ik als ik van de schrik bekomen mijn weg vervolg, “op zo’n houtenbrug zijn voetstappen toch niet te missen.” Blijkbaar was ik zo diep in gedachten dat ik totaal niet op mijn omgeving gefocust was. De volgende dag ben ik samen met onze jongste opzoek naar bloemen. Wat concreet betekent dat ik mee ben als gezelschap en hij zoekt. Wel ben ik degene die plekken verzint waar we kunnen zoeken. Voor biologie heeft hij de opdracht een herbarium met bermbloemen te maken. Bij het bruggetje staan alleen paardenbloemen en enkele madeliefjes. We wandelen gezellig kletsend richting een voetpad langs het spoor. “Hé, ik zie iets.” Voorzichtig inspecteert hij de bloem. Eerst wil hij zeker weten dat deze nog niet in zijn verzameling zit. Ik krijg de geplukte bloem in mijn hand en hij omschrijft hem. Dan komt zijn telefoon tevoorschijn om een foto te maken. De app geeft een aantal suggesties. “De gevlekte dovenetel.” is zijn conclusie. Ook de witte dovenetel en pinksterbloem vinden we. ’s Avonds zetten we de zoektocht voort in een bosachtige omgeving. Helaas geen nieuwe bloemen hier. Ik geniet van de avondzon, de zingende vogels en de bosgeur en natuurlijk van dit prachtige moment samen. Onwillekeurig ontdek ik van alles over de omgeving, omdat zijn speurende blik en het bijbehorende commentaar mij een schat aan informatie geeft, die mij in mijn eentje totaal zou zijn ontgaan. De wereld door de ogen van mijn kinderen opnieuw ontdekken. Beelden van vroeger toen ik nog kon zien, komen haarscherp tevoorschijn in mijn hoofd. Madeliefjes plukken voor mijn oma, uitgebloeide paardenbloemen uitblazen en dan een wens doen. Op de terugweg is dat laatste precies wat onze jongste doet. Plagend raad ik naar zijn wens en doe er zelf ook één. We lopen gewoon buiten, toch voelt het buitengewoon!