Stappen tellen

Het is later op de avond als we besluiten nog een rondje te gaan lopen. Eindelijk is het droog. Buiten ruikt het heerlijk! De frisse geur van nat gras en kruidige en zoete geuren van natte bloemen en planten. Soepel leiden mijn jongens me om grote plassen, ontwijken overhangende natte takken en lachen me uit als een grote druppel uit een boom precies in mij nek terecht komt. Zeker we doen dit vaker, al heb ik dit keer een dubbele agenda. Op mijn werk doen we een “Fit for summer” challenge. Elke dag wordt het aantal stappen dat we moeten halen hoger. Nu loop ik normaal gesproken best veel. Even de fiets pakken, zit er voor mij meestal niet in. Alleen als ik met iemand samen op de tandem kan, ga ik met de fiets van A naar B. Ik heb uiteraard geen rijbewijs dus reis altijd met het openbaar vervoer. Het is grappig te merken hoeveel stappen ik zet op weg naar het station, tijdens het overstappen en van het station naar mijn werk. Ook loop ik op een werkdag regelmatig naar een afspraak elders in het gebouw en lopen we in de lunchpauze een ommetje. Op een thuiswerkdag moet ik harder opletten dat ik voldoende beweeg. Vaste momenten inplannen, bekende routes lopen en een doel bedenken waar je heen loopt, helpen daarbij. Helaas vraagt wandelen met zo’n stok in je hand wel om mijn volledige aandacht. Lopen en bellen tegelijk, zoals ik mijn collega’s zie doen, is voor mij geen optie. Op mijn rondjes door onze wijk kom ik bekenden tegen. Gisteren nog. In plaats van stilstaan en bijkletsen, besloten we samen ons rondje te lopen. Jammer genoeg stuit ik te vaak op deelfietsen en deelscooters die lukraak ergens zijn achter gelaten. Bij voorkeur midden op het pad. Waarom zou je dat doen? Vraag ik me elke keer af. Ik probeer me voor te stellen wat er dan in zo’n hoofd omgaat. “Zo ik ben er. Die fiets is niet van mij dus ik laat hem hier gewoon staan.” Bij de wandelingetjes midden op de dag, valt het op in hoeveel huizen er geklust wordt. Busjes, aanhangers en bouwmateriaal duiken overal op. Evenals de klussers zelf die me altijd keurig om de obstakels heen helpen. Anders is dat in de avond, wanneer ik hinder ondervind van het gebrek aan parkeerruimte. Tenminste, ik hoop maar dat dat de verklaring is. Auto’s met twee wielen op de stoep of gewoon in zijn geheel, zijn geen uitzondering. Zeker nu al het groen ook zo lekker groeit en overhangt, is er haast geen ruimte er tussendoor te lopen. Ik kan me nog smal maken, maar hoe moet dat als je met een rolstoel of kinderwagen over zo’n voetpad wil? Ik loop gewoon door. Op weg naar mijn stappendoel voor die dag. Blijkbaar is het aanstekelijk, want ook mijn jongens hebben stappendoelen ingesteld. Het komt dus voor, dat niet ik, maar één van hen vraagt: ‘Mam ga je mee een rondje lopen?”