Moeilijk doen

Het is al laat als ik uit de trein stap. Ik loop richting de trap, mijn zoon duikt op en ik haak in. Voor mij maakt het geen verschil dat het donker is, toch wil mijn man als het laat is mij komen ophalen. Als hij niet kan geeft hij die opdracht door aan onze jongens. Het stemmetje in mijn achterhoofd zegt: “Mag ik dat van ze vragen? Doen andere zoons dat ook voor hun moeder?” Mijn jongste zoon helpt me geregeld met kleding dilemma’s. Ik weet wat bij elkaar past en hoe ik kan combineren, maar zijn oordeel of idee geeft extra zekerheid. Ik vraag me nooit af of ik dat wel van hem mag vragen, bovendien vindt hij het leuk en heeft hij er kijk op. Er moet nog snel een boodschap worden gehaald, en ik vraag of een van hen met me mee wil lopen. De één vindt dit prima, de ander gaat bij voorkeur zonder mij het gevraagde halen. Stel je voor dat je met je moeder aan de arm wordt gezien bij de winkel waar je werkt! Collega’s spreken hun waardering uit: “Ik zag je met je moeder, dat vind ik zo mooi om te zien hoe jullie dat doen.” Voor een puber is zoiets natuurlijk niet chill. Kan ik dan beter degene vragen die het leuk vindt samen of alleen gaan? Mijn motto is: waarom zou je moeilijk doen als het makkelijk kan. De moeilijkere vraag is, geldt dit ook voor de hulp van mijn pubers? Ik denk van wel, maar het moet te doen zijn. Zij weten immers niet dat ik al drie keer heb afgewogen of ik het hen zal vragen.