Verdwalen in je eigen huis

Ik ken heel wat zienden die, als ze er ’s nachts uitmoeten, in het donker de weg op de tast vinden in hun eigen huis. Licht aan doen is niet nodig, want je weet immers precies waar alles staat. Zo werkt het voor mij ook, maar dan niet alleen in huis, ook op routes die ik geregeld loop, op mijn werk en op plekken waar ik vaak kom. Ik heb een klankbeeld van de omgeving. Het gaat niet alleen maar op geluid trouwens, het zit hem ook in het automatiseren van wat je loopt. Nee, ik tel geen stappen, weet niet precies waar ik langskom en kan best mijn route veranderen. Je moet vooral weten wat je ongeveer tegenkomt als je verkeerd loopt en wat de alternatieven zijn als bijvoorbeeld een weg is opgebroken. Als het regent, klinkt alles ineens anders. Een capuchon op doen of lopen onder een paraplu zorgt ervoor dat ik obstakels niet meer hoor of afstanden slechter kan inschatten. Dan kan ik ineens de weg kwijt raken. Op bekende routes is dit niet erg, want je weet heel snel weer waar je bent, maar liever houd ik mijn oren vrij. In huis wil ik nog weleens met mijn oortjes in even snel iets pakken. Slecht idee, want de finetuning is dan compleet weg. Ook als er veel mensen praten, is het lastiger oriënteren, om maar te zwijgen van de plekken die je kent, maar waar je lang niet geweest bent. Laatst nog was ik in de tuin van mijn moeder compleet de richting zoek en wilde ik op weg, tot grote hilariteit van de familie, naar de vijver in plaats van de deur. Nu hebben we de afgelopen week een nieuwe bank gekregen. Hij is groter en staat op een andere plek in huis. Hierdoor zijn ook de andere meubels verplaatst. “Mam hoe vaak ga je nog verdwalen in ons eigen huis?” vroeg een van onze zoons lachend toen ik uit gewoonte naar de oude plek van de bank liep. Ach ja, de subtiliteit komt vanzelf terug, maar alle nieuwe loopjes zijn nog niet geautomatiseerd, dat komt vanzelf weer.