Dubbel blind

Ik was een weekje vrij. Heerlijk, geen wekker, gewoon vanuit huis leuke dingen doen. Tijd met vrienden doorbrengen bijvoorbeeld. Uiteten met de ene vriendin, bijkletsen met een andere, wandelen de modder omzeilend in het bos met een oud-collega en lunchen op een terrasje in de zon. Sommigen had ik al lang niet meer gezien. Toch pakten we zo de draad weer op. Jaren geleden had ik met die oud-collega een week in Austin gezeten voor een congres. We liepen daar samen kilometers op zoek naar een restaurantje of om wat van de stad te zien. Mij van de week om de modder leiden, ging nog met het grootste gemak. Ook sprak ik af met een van mijn zeer goede, blinde vriendinnen. Samen losten we, in het zonnetje een cryptogram op. De puzzel was zo'n 20 jaar geleden gebrailleerd en het was al een puzzel om hem goed te kunnen lezen. Toen een drankje met chips, maar welke zak bevatte nou de paprikachips? Voelen en schudden maar, en ja, goed gegokt. We besloten in de stad te gaan eten. Reserveren vlak bij haar huis lukte niet. Men gaf aan geen tijd te hebben ons de kaart voor te lezen, tenzij we heel vroeg kwamen. We kozen daarom voor een ander restaurant aan het Vredenburg. Al in de bus zetten we de navigatie aan, zo wisten we dat we verder moesten lopen in de rijrichting van de bus. Eenmaal buiten stuurde de navigatie ons steeds een andere richting uit. De terrassen zaten vol dus besloot mijn vriendin het iemand te vragen. “Ik heb wel bier voor u.” Antwoordde een jolige student. Het restaurant bleek vlakbij. “Daar bij die bloemen.” Zei een ander uit het groepje. Ons lachende antwoord dat wij aan zo’n aanwijzing niks hebben, bracht excuses en schaamrood. Wel liep een van hen met ons mee naar de deur en hadden we onze bestemming bereikt. Het restaurant was druk en het personeel sprak slecht Nederlands. Toch lukte het iets lekkers te bestellen en schepten ze zelfs vast wat op ons bord uit de overvolle schalen. Voor het bestellen van de koffie, vroegen we de mensen aan ons buurtafeltje even te zwaaien, geen idee waar het personeel ergens was. Ook de rekening liet op zich wachten. Mijn vriendin stond op om zo de aandacht van de ober te krijgen. De ober wilde haar naar de uitgang brengen. Toen ze aangaf te willen afrekenen, keerde hij pas om richting kassa. Hadden we bijna gratis gegeten! Op het station zetten we het tempo erin en veegden met onze stokken de hele geleidelijn leeg, waardoor ik op het nippertje mijn trein haalde. Heerlijk al die dates met vrienden, maar zo’n dubbel-blinddate, zorgt voor hilariteit.