Wie zoet is ...

Ik ben zeker zoet of beter gezegd ik ben een ontzettende zoetekauw. Mijn regel is wel dat ik van mezelf pas snoepgoed mag als Sinterklaas echt in het land is. Ik ben dol op chocola, de chocolade-kruidnoten zijn mijn favoriet. Zo’n kruidnoot is net een braillepuntje en ik maak van mijn voorraadje bij een kop thee dan ook altijd woorden en letters, tot de A (een enkel puntje) van alweer op, overblijft. Dit jaar kreeg ik op mijn werk een Sinterklaasverrassing die ik bijna zonde vind om op te eten. De weg waarlangs ik hem kreeg, is eigenlijk nog leuker. Vorige week organiseerden mijn collega’s de “dag van arbeid en gezondheid”. Omdat dit onderwerp voor onze hele directie interessant is, werd het programma rondgestuurd. In de weken vooraf wezen verschillende collega’s mij op de workshop “werken met een visuele beperking” op het programma. Helaas paste het congres en dus ook de workshop niet in mijn agenda, bovendien vermoedde ik dat ik niet veel zou horen dat ik niet al weet en ervaar. Daarnaast veronderstelde ik dat ik de workshopgever vast zou kennen. ’s Avonds zag ik op LinkedIn diverse berichten van deelnemers aan het congres. Het bericht van directeur onderwijs van Koninklijke Visio trok meteen mijn aandacht. Hij was dus degene van de workshop. Toch jammer dat ik er niet bij was. We kennen elkaar van de tijd dat ook ik bij Visio werkte en zitten ook nu nog samen in een begeleidingscommissie van een onderzoek. Zijn antwoord op mijn reactie bij het LinkedIn-bericht, was wel cryptisch. “Je collega’s hebben iets voor je meegenomen, want wie zoet is….” Mijn collega’s brachten mij mijn allereerste braille-chocoladeletter!