Schermloos

 De mobiele telefoon is niet meer weg te denken. Met twee pubers in huis zijn er bij ons weinig schermloze momenten. Alleen tijdens het avondeten lukt dit. Hoewel er dan altijd wel iemand gebeld of geappt wordt. Zelf ben ik ook niet heilig, mijn telefoon hangt met een koordje om mijn nek en snel even lezen lokt.

Elke week ontvang ik een melding over mijn schermtijd en schrik steevast van het aantal uur dat ik dagelijks gemiddeld op mijn telefoon bezig ben. Ik neem me voor te minderen, maar weet tegelijkertijd dat dit kansloos is.

Mijn telefoon is de koppeling naar informatie die ik anders niet zou kunnen bereiken. Als ik op een trein wacht, zoek ik de vertrektijden op, het bord boven het perron kan ik immers niet lezen. Als ik op pad ga, bekijk ik wat voor weer het is, naar de lucht kijken, heeft voor mij weinig zin. Een boek lezen, gesproken boeken lees ik via mijn telefoon. De tekst op mijn scheurkalender lezen, ik maak een foto met mijn AI-app en mijn telefoon leest de tekst voor. Ik volg een serie op tv, de audiodescriptie krijg ik via mijn telefoon. Boodschappen doen, ik doe ze online op mijn telefoon. Het recept op het vers-pakket volgen, even opzoeken op mijn telefoon wat de instructies zijn.

Natuurlijk ook ik scroll rond op sociale media, speel spelletjes of luister muziek of een podcast. Inderdaad allemaal op mijn telefoon.

Vroeger zat ik in de trein te dagdromen, nu pak ik zo gauw ik zit meteen dat vermaledijde mobieltje. Mijn hoofd staat zelden uit altijd is er wel iets dat opgezocht of gelezen moet worden.

Hoewel lekker met je ogen dicht muziek luisteren in een volle trein best ontspannen is.

Conclusie: ik zou er niet aan moeten denken dat ding te missen. Het zou mijn wereld kleiner maken en het meedoen moeilijker. Maar het avondeten met ons gezin blijft zeker schermloos hoe zeer onze pubers ook denken dat ze dan iets missen.