Sportklas(se)

Onze oudste zoon zit in de sportklas. Zijn middelbare school heeft allerlei speciale richtingen, hij volgt de sportklas. Geen topsport, maar gericht op alle sporten in de breedte. Een gewone brugklas met extra veel uren Gym en allerlei sportclinics dus. .Het past hem als een tweede huid. Hij houdt erg van sport, vindt alle soorten sport leuk en kan geen seconde stil zitten. Een paar weken geleden kwam er een mail van school met de aankondiging van een ouder-kind sportavond. “van wie heeft uw kind zijn sportiviteit? Zijn de sportgenen rechtstreeks overgeërfd of heeft het een generatie overgeslagen? U kunt het laten zien op de ouder-kind sportavond, waar u samen met uw kind gaat sporten.” Daarna volgde een rijtje van de uit te voeren sporten. Tja, alle onderdelen waren balsporten in teamverband. Dat vond ik wel jammer. Want onze zoon heeft zijn sportgenen zeker van beide ouders gekregen. Daarom beantwoordden we de mail met een grapje of het programma wat inclusiever zou kunnen. Onze zoon protesteerde heftig “mama, blijf jij maar thuis. Ik schaam me dood voor jou.” Zijn mentor, uiteraard een sportleraar, vond onze vraag wel een mooie uitdaging. Hij ging opzoek en maakte van een van de drie onderdelen een variant die ik kon uitvoeren. Als voorbereiding checkte hij bij onze zoon wat hij ervan vond. Die begon enthousiast te worden. Vervolgens liet de leerkracht de hele klas met een blinddoek voor dit onderdeel uitvoeren. “Mam we hebben iets heel leuks voor jou bedacht, je komt toch wel?” Was nu de melding. Vol verwachting kwamen we aan bij de school. De leerlingen gaven hun eigen gezinsleden instructies op de verschillende onderdelen. Wij begonnen met basketbal. Overgooien, dribbelen en op de basket mikken. Omdat we met ons eigen gezin waren, lukte me het nog behoorlijk om mee te doen. Een van onze zoons ging onder de basket staan en maakte geluid, zodat ik op de basket kon mikken. Daarna het onderdeel waar de anderen met blinddoek voor over het wandrek en een parcours moesten lopen. Voor mij een makkie natuurlijk! Maar wel leuk om te doen. We probeerden zelfs nog even het badmintonnen. Waarbij ik het racket vast had en mijn man mijn arm stuurde. Dat ging 20 jaar geleden toch een stuk soepeler. Het laatste onderdeel was volleybal. Toen ben ik toch maar even aan de kant gaan wachten. Eenmaal thuis kroop mijn oudste zoon naast me op de bank. “mam, er waren heel veel vrienden die het fantastisch vonden dat je gewoon mee deed. Ik ben echt trots op je. Wat leuk om te zien dat je er zo’n lol in had.” “ik vond het super te zien hoe veel plezier jij had.” antwoordde ik hem. “Dat was echte sportklasse.”