Stuur mij maar het bos in

Moeizaam til ik de grote boomstronk boven mijn hoofd en doe een poging hem zover mogelijk weg te gooien. Met een doffe klap valt hij krap een meter voor me in het zand. Ik raap hem weer op en probeer of hij verder komt als ik hem onderhands gooi. Dit werkt iets beter. Onze trainster stuurt mij mondeling naar de plek waar de stam nu ligt. Als we al gooiend het vooraf aangegeven punt hebben bereikt, wisselen we van tak. De andere tak is lichter en langer en vraagt om een andere gooi. Onze volgende opdracht is het verplaatsen van een dikke boomstam de heuvel af. Natuurlijk moet hij later ook de heuvel weer op. Daarna testen we onze balans en spelen het spel ik ga naar de heuvel en doe dat al: springend, hinkelend en ga zo maar door. Een variant op “ik ga op reis en ik neem mee.” We zijn in de Soesterduinen. De zandverstuiving zorgt ervoor dat ik ruimte voel om lekker te kunnen bewegen. Soms worden we letterlijk het bos ingestuurd. Aan een kort stokje neemt mijn sportgenoot me mee tussen bomen en wortels door, waar we dennenappels rapen, om bomen heen kruipen of doen of we een klein mensje met korte wandelstokjes zijn. Omdat we met de tandem heen en terug gaan, ben ik zomaar 2 uur buiten. Op Facebook zag ik een enthousiast verhaal van Saskia. Niet naar de sportschool, maar lekker buiten sporten via @natuurlijk sportief Amersfoort. Buitenspelen voor volwassenen stond er in de comments bij. Van het idee alleen al werd ik vrolijk dus vroeg ik of ik een keer mee mocht. Onze trainster Anouk stond daar meteen voor open, dat ik niets zie, zag zij niet als een probleem. En spelen is het! Al krijg ik er wel flink spierpijn van. Kikkersprongen door het mulle zand, onder elkaar door kruipen, taktrekken en vooral heel veel lol hebben. Het uur vliegt voorbij. Ik kijk alweer uit naar onze volgende training. Stuur mij maar het bos in, ik vermaak me wel!