Van het kastje naar de muur
Mijn oriëntatie is behoorlijk goed. Als ik een route loop of leer, maak ik het globale plaatje in mijn hoofd. Ik stel mij de plattegrond voor en visualiseer hoe mijn route daarop van A naar B gaat. Tweede straat rechts, eerste straat links, derde huizenblok, tweede deur, bijvoorbeeld. Dit was de manier waarop ik heb leren stoklopen. We bestudeerden een reliëf plattegrond en verzonnen een begin- en eindpunt. Vervolgens zette de docent me op de werkelijke plek en liep ik de route. Helaas lopen straten niet altijd recht, zijn er parallelweggetjes, slingerende voetpaden en zijn er lastige oversteekpunten. Soms volg ik daarom een omweg die beter vindbaar is. Ingewikkeld wordt het op een groot plein, shared space of in een grote binnenruimte. Dan helpt mijn globale plaatje niet meer. Buiten val ik dan terug op de navigatie in mijn telefoon. Al blijft het risico van scheef oversteken hier aanwezig. Ik wil daarom altijd weten waar ik uitkom als ik het verkeerd doe. Het is handig om te weten h