Dansend door het leven

De aanleiding weet ik niet precies meer. We hadden het over de “Moonwalk” en ik zei dat ik helemaal niet wist hoe dat ging. Eerst legde onze jongste me het in woorden uit. “Een voet op de teen en de andere gewoon en dan duw je je andere voet naar achteren en wisselt” Ik snapte er nog niet veel van. Dus werd het voelen. Ik op mijn knieën en hij al “moonwalkend” door de woonkamer. De eerste verrassing voor mij was dat het een achterwaartse beweging is. Dat had ik me nooit gerealiseerd. De tweede verrassing, hoewel verrassing, was dat ik er zelf geen bal van terecht bracht. Hartelijk werd ik uitgelachen toen ik bijna achterover viel. Ja, dat dansen dat is wat als je niet kan afkijken. Ik vind het heerlijk hoor bewegen op muziek, maar het schijnt er vaak niet uit te zien. Of in elk geval niet zoals anderen het doen. Ik herinner me hoe mijn zussen me vroeger thuis wat pasjes probeerden uit te leggen. Sommige van die pasjes gebruik ik nog steeds. Of die avond op een schoolfeest, waar ik heerlijk aan het dansen was met een bekende. Zij pakte mijn handen en we gingen de hele dansvloer over. Later vertelde mijn zus dat dit meisje het, volgens mijn zus dan, vooral deed om op te vallen “Kijk mij eens, hoe leuk ik met onze blinde leerling dans.” Ik geloof niet dat dat de reden was, maar het hield me het volgende schoolfeest van de dansvloer. Begin middelbare school startte ik met stijldansen. Ik begon met de vader van een vriendin. Hij deed aan wedstrijd-dansen en kon mij de pasjes goed uitleggen. Zo kon ik samen met mijn vriendinnen de basis leren. Later kwamen er verschillende ervaren danspartners. Degene met wie ik het meest danste, wist precies wanneer hij me even extra moest sturen of zorgen voor wat balans. Op een avond moesten we wisselen van danspartner. Geheel uit gewoonte pakte hij deze andere dame vast toen ze uit haar draai kwam. Een vuile blik en woorden als: “Blijf van me af zeg”waren het gevolg. Hij gierde het uit. Er was totaal geen opzet, slechts van gewoonte. Een andere bijzondere dansherinnering was jaren later op een feest van het werk. Er was live muziek dus praten was kansloos. Daarom zei ik tegen een collega waar ik mee had zitten eten. “Nou we hebben twee opties: of we gaan naar huis of we gaan dansen.” We kozen de tweede en in de veronderstelling dat deze collega mee ging de vloer op, begon ik te dansen. Hij bleef zo ontdekte ik later, zelf aan de kant. Ontheemd maakte ik een paar pasjes, maar ik had geen idee van de ruimte en de mensen om mij heen. Ineens voelde ik twee handen die mij beetpakten en me meenamen in zijn dans. Ik had alleen geen idee met wie ik stond te swingen. Vermoedelijk sprak mijn gezicht boekdelen, want na een tijdje riep hij zijn naam in mijn oor. Vervolgens ging ik van collega naar collega. Ik had in tijden niet zo heerlijk gedanst. Tegenwoordig heb ik maling aan wat anderen ervan vinden en dans ik gewoon een beetje mee. Al voelt het toch niet lekker als ons hele koor om me heen beweegt en ik niet weet of wat ik doe niet te weinig is.