Braille-blog

Daar zat ik. Drie vragenstellers aan de andere kant van de tafel. “Waarom wilde ik de baan als beleidsmedewerker Milieu en Gezondheid hebben?: "Hoe was mijn kennis over chemische stoffen en gezondheidseffecten?" “Wat wist ik van biodiversiteit?” “Waar was ik goed in?” “Waar kon ik nog wat verbeteren.” Het gesprek verliep soepel. Natuurlijk ging het wel even over mijn beperrking, maar het ging vooral over mijn capaciteit, kennis en persoonskenmerken. Mijn inmiddels opgebouwde werkervaring hielp. Het was niet moeilijk voorbeelden te geven of situaties te beschrijven. Bovendien waren de referenties in huis aanwezig. Mijn opdrachten als trainee had ik naar tevredenheid en met resultaat afgerond. Na een week volgde er een gesprek met het afdelingshoofd en werd ik aangenomen. Het eerste schot was gelijk raak. Ik had de plek binnen het ministerie gevonden die paste bij mijn studie achtergrond. Ik kreeg een vast contract voor 32 uur per week en ging aan de slag. Dioxine kippen,

Alles behalve spookachtig deze korte cursus pilates. Het aanbod kwam via onze bedrijfsfitness. Een simpele mail, waarin Werd aangekondigd dat je je in kon schrijven om deel te nemen aan 12 lessen pilates. Eigenlijk twijfelde ik geen seconde. Meteen beantwoordde ik deze mail. Ik was wel geïnteresseerd om mee te doen. In het verleden had ik op mijn eigen sportschool zeker 2 jaar pilates lessen gevolgd. Pas toen ik al op de knop "verzenden" had gedrukt, sloeg de twijfel toe. Was mijn pilates-kennis niet gedateerd? Wie zou die les gaan geven? Wilde diegene wel extra mondelinge aanwijzingen geven, zodat ik de oefeningen kon volgen? En dan tussen allemaal collega's op je matje..... Al snel bleek dat onze kordate en positief ingestelde fitness instructrice, geen spoor van mijn twijfels herkende. "Geef jij die les zelf dan?" vroeg ik. "nee hoor," zei ze. "Ik heb even overlegd met de pilatesdocente en vertelt hoe we dat meestal doen. Zij ziet geen e

Het traineeship duurde 2 jaar. Elk half jaar wisselen van werkplek en werkinhoud. Vier dagen in de week werken en een dag per week opleiding. Kortom 40 uur per week aan de bak. Natuurlijk vonden al die trainees het leuk daarnaast samen dingen te ondernemen. De verkiezingsuitslagen volgen, een stadswandeling door Den Haag, meedoen met sport evenementen en ga zo maar door. Ik woonde in Amersfoort. Dagelijks kwam er voor mij dus nog 3 uur reistijd bij. Alles was nieuw. Niet alleen mijn baan en werkende bestaan ook was ik gaan samenwonen. Om zes uur ’s morgens ging de wekker en om zeven uur ’s avonds was ik weer thuis. Als we geen extra dingen ondernamen met de trainees tenminste. Ik genoot, beet me vast in mijn opdrachten en liet me meevoeren met de waan van de dag. Na een maand of vijf merkte ik dat het me steeds meer moeite kostte tijdens een vergadering mijn ogen open te houden. Opstaan werd een uitdaging en mijn concentratievermogen nam af. Oeps ik was even vergeten dat alles mij

“Zo’n 39% van de beroepsbevolking met een visuele beperking heeft betaald werk.” Ofwel tegenover iedere 2 werkende blinden of slechtzienden, zijn er 3 werkloos. Ik hoor al 20 jaar tot de groep werkenden. Met zeer veel plezier en inzet ga ik naar mijn werk. De start van mijn werkzame leven ging niet vanzelf. Halverwege de jaren 90 studeerde ik af. De werkloosheidscijfers waren hoog. Het kostte me ruim een jaar om een baan te vinden. Ook mijn studiegenoten, die geen beperking hadden, vonden niet direct een baan, maar wel veel sneller dan ik. Ik heb me wat af gezocht, genetwerkt, en gesolliciteerd. Waar begin je als je zonder werkervaring, niet eens een vakantiebaantje, met een beperking de arbeidsmarkt betreed? Geen werkgever die staat te trappelen jou in dienst te nemen. Geen onwil, vooral onwetendheid en koudwatervrees. Mijn filosofie destijds was, laat je zien! Ik ontdekte dat veel vooroordelen springlevend zijn. De ene werkgever wees me af omdat ze geen lift hadden, een consul

In mijn hoofd herhaal ik de instructies. Hoe vaak heb ik die destijds zelf niet aan anderen gegeven. Knieën tegen je borst, armen recht, maak je klein, de boot doet de rest. "het is net als fietsen, als je het kan, verleer je het nooit." Toch ben ik nerveus. Zou dat laatste echt kloppen? Ik trek mijn knieën tegen me aan, doe de lijn tussen mijn ski's en recht mijn armen. "ga maar!" roep ik en de speedboot trekt op. Ik moet een jaar of 19 zijn geweest. In een brailletijdschrift las ik een aankondiging van een waterski-week voor mensen met een beperking. Mijn zomervakantie was nog open. Het klonk avontuurlijk, die kans greep ik. Het bleef niet bij die ene week. Vele zomers daarna reisde ik af naar Groningen, waar deze waterskiclub Variaski nog altijd is. Het leuke is dat zowel valide als minder valide waterskiërs hier samen sport bedrijven. Of je nu een been of een arm mist, in een rolstoel zit of niet kan zien, voor ieder de juiste instructie of hulp. Ik verh